แผนรักสยบใจบอสสาวตัวร้าย - บทที่ 1141 เจอกุญแจสำคัญแล้ว

“นำยพูดถูกจริงด้วย ได้ผลจริงๆ!” อำข่ำเช็ดครำบสีเสร็จก็
เงยหน้ำยิ้มกว้ำงให้เขำ ทั้งสองคนเคยเอำแต่ทำหน้ำยักษ์ใส่กัน
มำนำน พอเห็นเธอยิ้มกว้ำงใสซื่อให้แบบนี้ เจิ้งซวี่ก็รู้สึกเหมือน
อยู่อีกโลกหนึ่ง
อันที่จริงตอนที่เจอกันครั้งแรก ถึงยัยหัวทองนี่จะทำตัว
เปิ่นๆ แถมยังตั้งฉำยำประหลำดให้เขำ แต่รอยยิ้มของเธอนั้น
จริงใจมำก เหมือนกับตอนนี้
เจิ้งซวี่ หึ ออกมำอย่ำงได้ใจ “เพ้อเจ้อ พี่ซวี่ไม่เคยทำเรื่องที่
ตัวเองไม่มั่นใจ รีบๆ จัดกำรเข้ำ เดี๋ยวขึ้นทำงด่วนต้องเร่ง
ควำมเร็วแล้ว”
“อืม รีบๆ ขับเข้ำ พวกเรำไปช่วยประธำนเชี่ยนกัน!”
พอเห็นน้ำใจเล็กๆ น้อยๆ นี้แล้วอำข่ำก็ไม่ได้เหม็นขี้หน้ำ
เจิ้งซวี่เท่ำเมื่อก่อนอีก แน่นอนว่ำก็ไม่ได้ชอบมำกขึ้นเท่ำไร
รถมุ่งหน้ำไปยังเมืองหลิน เวลำนี้ฟ้ำมืดแล้ว เสี่ยวเชี่ยนหอบ
หิ้วถุงเล็กถุงน้อยออกมำจำกตลำด อีกทั้งในมือยังมีสำยจูงหมำ9 6 4 3
ปำกคนสวยยังคำบตะกร้ำผักด้วย ในนั้นมีผักกำดขำวหัวใหญ่
ภำพนี้ดึงดูดสำยตำคนในหมู่บ้ำนเป็นอย่ำงมำก เพื่อนบ้ำน
บำงคนหยุดทักทำยเสี่ยวเชี่ยน สะใภ้ทหำรบำงคนก็เอ่ยปำกแซว
เสี่ยวเชี่ยน
“วันนี้พี่สะใภ้ไม่ได้ไปเรียนเหรอคะ เห็นพี่ไปจ่ำยตลำดเอง
ครั้งแรกเลยนะคะเนี่ย”
ภรรยำหัวหน้ำใหญ่ก็ถือเป็นคนดังประจำหมู่บ้ำนเหมือนกัน
ได้ยินว่ำยังเป็นนักศึกษำอยู่ เหล่ำสะใภ้ทหำรออกไปจ่ำยตลำดที
ไรก็ไม่เคยเจอเธอ เสี่ยวเชี่ยนมีภำพลักษณ์ที่ไม่ใช่แม่บ้ำนแม่
เรือนมำตลอด วันนี้เกิดอะไรขึ้น?
“ต่อไปคงงำนไม่ยุ่งแล้ว ฉันว่ำจะลองทำอำหำรเองค่ะ”
หลังจำกเสี่ยวเชี่ยนสะเทือนใจอย่ำงหนักก็ตัดสินใจเปลี่ยน
ภำพลักษณ์ ตอนนี้ถ้ำเธอไม่หำอะไรทำก็จะฟุ้งซ่ำน
“แบบนี้น้ำแม่บ้ำนไม่ตกงำนเลยเหรอคะ?”
เสี่ยวเชี่ยนเบ้ปำก เธอแสร้งทำเป็นไม่ได้ยินคำพูดล้อเล่น
ลองใจแบบนี้9 6 4 4
อยำกจะคิดยังไงก็ตำมสบำยเลย เสี่ยวเฉียงของเธอเป็นโรค
เครียดหลังผ่ำนเหตุกำรณ์ร้ำยแรงขนำดนี้แล้ว นับแต่นี้ไปเธอจะ
ท ำตัวตำมสบำย อยำกท ำอะไรก็ท ำ
พอกลับถึงบ้ำนเสี่ยวเชี่ยนก็เริ่มดูตำรำสอนทำอำหำรที่เพิ่ง
ซื้อมำ เธอแสร้งทำเป็นว่ำตัวเองเป็นแม่บ้ำนทั่วไป แสร้งทำเป็น
ว่ำสำมีของเธอก็แค่ทหำรที่พูดน้อย แสร้งทำเหมือนกับว่ำไม่เคย
มีเรื่องร้ำยแรงเกิดขึ้น
นี่เป็นกำรแสดงออกของอำกำรป่ วยอย่ำงหนึ่ง แต่เสี่ยวเชี่ยน
ไม่อยำกยอมรับ
เธอหยิบผักกำดขำวขึ้นมำ พอหั่นลงไปหนึ่งฉับผักกำดขำวก็
กลิ้ง มีดไปเฉือนถูกมือ ดีที่ไม่ได้ออกแรงเท่ำไรจึงแค่ถูกผิวๆ
เลือดไหลออกมำ ผ่ำนไปสักพักเสี่ยวเชี่ยนถึงจะรู้สึกเจ็บ
เธอไปเอำพลำสเตอร์ยำมำพันไว้แล้วทำต่อ
เธอจำได้ว่ำต้องตั้งกระทะให้ร้อนก่อน เทน้ำมันลงไป
จำกนั้นค่อยเอำผักลง แต่เธอกะไฟไม่เป็น กระทะร้อนเกินไปจน
ไฟลุก เสี่ยวเชี่ยนจึงจะรีบเทผักลงไปหวังดับไฟ แต่ยังไม่ทันจะได้
เทก็ได้กลิ่นเหมือนขนไหม้ เธอถึงได้พบว่ำปลำยผมที่เธอปล่อย9 6 4 5
สยำยนั้นติดไฟเข้ำแล้ว จึงรีบเอำนิ้วไปจับเพื่อดับไฟ ผมไหม้ไป
กระจุกหนึ่ง นิ้วก็ถูกไฟลวก
น้ำมันร้อนเกินไป พอเอำผักกำดขำวลงก็ไหม้หมด ติดกัน
เป็นก้อนดูแล้วไม่น่ำกิน และก็ไม่รู้ว่ำกินอำหำรแบบนี้ลงไปจะดี
ต่อสุขภำพหรือเปล่ำ
เสี่ยวเชี่ยนปิดเตำเอำกับข้ำวเททิ้งอย่ำงเซ็งๆ มองสภำพ
ห้องครัวที่ถูกเธอทำเละเทะ เจ็บนิ้วเสียจนจิตใจที่เธอแสร้งทำ
เป็นเข้มแข็งกลับรู้สึกกระวนกระวำยขึ้นมำอีก
เธอยืนเหม่ออยู่ท่ำมกลำงสภำพยุ่งเหยิงที่ตัวเองทำ
จนกระทั่งคนสวยเข้ำมำคลอเคลียเธอจึงสะดุ้งได้สติ
เธอกำลังทำอะไรกันแน่?
“ฉันมันยัยจอมโง่”
“โฮ่ง!”
คนสวยเอำหัวคลอเคลียขำเสี่ยวเชี่ยน อำกำรแปลกๆ ของ
เสี่ยวเชี่ยนแม้แต่หมำยังรู้สึกได้
น้ำตำไหลอำบแก้มเสี่ยวเชี่ยน “ฉันทำอะไรอยู่กันแน่นะ? นี่9 6 4 6
ฉันคิดว่ำแค่แสร้งทำเป็นแม่บ้ำนแม่เรือนก็หนีเรื่องทั้งหมดได้
แล้วเหรอ? ควำมจริงมันก็พิสูจน์ให้เห็นแล้วว่ำ ฉันทำอะไรไม่
เป็นอีกนอกจำกรักษำคนไข้ แค่ผัดกับข้ำวฉันยังทำได้ไม่ดีเลย
แล้วฉันยังจะมีประโยชน์อะไรอีก?”
สภำพจิตใจของเธอในเวลำนี้ก็คงเป็นเหมือนอวี๋หมิงหลำง
ในตอนนี้เช่นกัน
สำมีภรรยำที่รักกันมำก บำงครั้งก็มีควำมคิดคล้ำยกัน ควำม
กังวลของคนหนึ่งจะส่งผ่ำนไปสู่อีกคนได้ ตอนนี้อวี๋หมิงหลำง
กำลังทำตัวสุดโต่ง เสี่ยวเชี่ยนเองก็เหมือนกัน
คนสวยไม่เข้ำใจว่ำเจ้ำนำยทั้งสองคนเป็นอะไรกันแน่ มันแค่
รู้สึกว่ำบรรยำกำศในบ้ำนดูเปลี่ยนไป มันชอบแบบเดิมมำกกว่ำ
ถึงนำยหญิงจะชอบดุมัน ข่มขู่มัน แต่เมื่อเทียบกับบรรยำกำศ
แปลกๆ ตอนนี้แล้ว มันกลับเฝ้ำรอให้นำยหญิงอำละวำดใส่มัน
ทุกวันมำกกว่ำ จำกนั้นพอเจ้ำนำยผู้ชำยกลับมำก็จะแอบป้ อน
ขนมให้มัน
เสี่ยวเชี่ยนคุกเข่ำกอดคนสวยพลำงพูดอย่ำงควบคุมอำรมณ์
ไม่ได้ “ฉันรู้สึกว่ำตัวเองไม่ได้เรื่องเลย ฉันเคยคิดบ่อยๆ ว่ำ
ตัวเองมีประสบกำรณ์ชีวิตมำกกว่ำคนอื่น ยังคิดอีกว่ำตัวเองมี9 6 4 7
โชคทั้งเรื่องควำมรักและเรื่องงำน แต่ดูตอนนี้สิ ฉันเทียบไม่ได้
กับชำติก่อนด้วยซ้ำ ฉันคิดว่ำตัวเองกลำยเป็นต้นไม้ใหญ่แล้ว แต่
พอมีพำยุฝนมำฉันกลับท ำประโยชน์อะไรไม่ได้เลย ฉันต่ำงอะไร
กับเมื่อชำติก่อนที่ทำร้ำยจิตใจเขำ?”
อวี๋หมิงหลำงกำลังตำหนิตัวเองที่ยิงเพื่อนตำย กำลังคิดมำก
เรื่องที่ตัวเองยิงปืนไม่ได้
เสี่ยวเชี่ยนกำลังตำหนิตัวเองที่เมื่อชำติก่อนไม่ได้ช่วยอวี๋ห
มิงหลำง ส่วนชำตินี้ก็ทำอะไรไม่ได้ เธอคิดมำกเรื่องที่ตัวเองใช้
ควำมรู้รักษำเขำไม่ได้ อีกทั้งยังโง่ขนำดที่จะทำอำหำรให้เขำกิน
สักมื้อก็ยังไม่สำเร็จ
“ชำติที่แล้วฉันก็ไม่ได้เรื่อง ฉันจำไม่ได้ว่ำเขำเป็นผู้มีพระคุณ
ของฉัน แถมยังโง่ถูกจับเป็นตัวประกัน ก็ได้เขำมำช่วยไว้ ตอนนั้น
ฉันควรจะสังเกตเห็นควำมผิดปกติของเขำ เดี๋ยวนะ เขำช่วยฉัน
ไว้?!”
เดิมเสี่ยวเชี่ยนกำลังกอดคนสวยพลำงระบำยควำมในใจ
เวลำนี้หัวใจของเธอกำลังจะแตกเป็นเสี่ยงๆ คำพูดพวกนี้บอก
ใครไม่ได้ ทำได้แค่ระบำยให้หมำฟั ง แต่พอพูดถึงตรงนี้ สมอง
เธอก็เกิดควำมคิดขึ้นมำอย่ำงหนึ่ง มันไม่ชอบมำพำกล!9 6 4 8
อยู่ๆ เสี่ยวเชี่ยนก็นึกขึ้นมำได้ เธอกระโดดพุ่งตรงไปที่
ห้องนอนเล็ก คนสวยตกใจจนเดินวนอยู่ที่เดิมสองรอบ
แย่แล้วๆ นำยหญิงของมันเป็นบ้ำไปแล้วเหรอ เดี๋ยวร้องไห้
เดี๋ยวตื่นตูม พฤติกรรมมนุษย์ประหลำดขนำดนี้เลยเหรอ…
หลังจำกที่เสี่ยวเชี่ยนเข้ำไปในห้องนอนเล็กแล้วเธอก็เริ่มเอำ
กระดำษกับปำกกำมำเขียนลำดับเวลำ เธอแบ่งเป็นสองด้ำน ชำติ
ก่อนกับชำตินี้
หำกเป็ นตอนปกติคงไม่ต้องทำแบบนี้ แต่ตอนนี้เป็ น
ช่วงเวลำที่เสี่ยวเชี่ยนต้องกำรรักษำอำกำรผิดปกติของอวี๋หมิง
หลำง กำรวำดออกมำช่วยให้เห็นภำพ
บนเส้นลำดับเวลำได้เขียนช่วงที่เธอเจอกับเขำ เหตุกำรณ์
สำคัญต่ำงๆ จำกนั้นก็เทียบกันสองฝั่ง
ถึงเมื่อชำติก่อนเธอกับเขำเจอกันครั้งแรกตอนที่เธอกำลังจะ
กระโดดแม่น้ำฆ่ำตัวตำย แต่ทั้งสองคนมำพัฒนำควำมสัมพันธ์
กันก็ตอนที่เธอถูกคนจับเป็นตัวประกันในผับแล้วเขำมำช่วยเธอ
ไว้
ลองนับเวลำดู มันก็หลังจำกนี้อีกหลำยปี อวี๋หมิงหลำงใน9 6 4 9
ตอนนั้นนิสัยเปลี่ยนไปแล้ว ซึ่งก็หมำยควำมว่ำ ช่วงเวลำที่เมื่อ
ชำติก่อนอวี๋หมิงหลำงเจอเหตุกำรณ์ปำหลำงจนทำให้จิตใจ
ผิดปกติก็อำจอยู่ในช่วงถัดจำกนี้ไปอีกไม่กี่ปี
ไม่รู้ว่ำเมื่อชำติก่อนของในมือผู้เฒ่ำหลี่เอำไปส่งมอบเมื่อไร
ถ้ำเจอหมอที่รักษำได้ก็น่ำจะเริ่มตั้งแต่ปีนี้ ถ้ำหำหมอไม่ได้ก็ต้อง
รอผู้เฒ่ำหลี่เสียชีวิตก่อนแล้วถึงส่งมอบของ จำกนั้นก็จะเกิดเรื่อง
ปำหลำงมำดักปล้นแล้วถูกอวี๋หมิงหลำงยิงตำย
แต่จะเกิดขึ้นเมื่อไรนั้นไม่สำคัญ สิ่งสำคัญคือเสี่ยวเชี่ยนนึก
ขึ้นได้เรื่องหนึ่ง
เธอวงตรงเหตุกำรณ์ที่อวี๋หมิงหลำงช่วยเธอเอำไว้
อันนี้นี่แหละ!
เจอกุญแจสำคัญแล้ว