แผนรักสยบใจบอสสาวตัวร้าย - บทที่ 1146 ขุนศึกคลำทองเฉินเสี่ยวเชี่ยน - บทที่ 1150 ตำทึ่มดำร์คโหมดน่ำกลัวมำก

ทุกคนมองตำมที่หูจื่อชี้ เขำอำศัยจังหวะนั้นวิ่งหนี วิ่งไป
ตะโกนไป “มำจับฉันเซ่ มำเลยๆ!”
นี่มันเหมือนบทในละครไง พอเจออันตรำยก็ควรเอำตัวเอง
เป็นเป้ำล่อแล้วให้นำงเอกถือโอกำสหนีไปไม่ใช่เหรอ!
หูจื่อรู้สึกว่ำตัวเองฉลำดมำก
แต่เสี่ยวเชี่ยนแอบจุดเทียนไว้อำลัยให้หูจื่ออยู่ในใจ
มีพ่อฉลำดขนำดนั้นทำไมถึงได้มีลูกสำยฮำแบบนี้ได้นะ…
ถึงแม้ควำมคิดที่อยำกปกป้ องเธอจะเป็นควำมคิดที่ดีก็ตำม
แต่วิธีนี้ก็โง่เกิน
ตำมคำด มีเสียงร้องโอดโอยของหูจื่อตำมมำ คงวิ่งไปได้
ไม่กี่ก้ำวก็ถูกจับตัวได้ ยังจะร้องขัดขืนอีก
“อย่ำมำโดนหน้ำหล่อๆ ของฉันนะ พื้นสกปรกแบบนี้เกิด
เชื้อโรคเข้ำแผลฉันทำลำยหน้ำหล่อๆ แล้วต่อไปจะเป็นดำรำได้
ยังไง? ฉันกำลังจะเป็นซุปเปอร์สตำร์นะโว้ย!”9 6 8 4
ถึงจะไม่ใช่เวลำที่เหมำะสม แต่เสี่ยวเชี่ยนรู้สึกสงสำรพ่อหูจื่
ออยู่สำมวินำที
ในที่สุดก็เข้ำใจแล้วว่ำทำไมทุกครั้งที่พ่อหูจื่อคุยกับพ่ออวี๋จะ
ชอบพูดแนวๆ อิจฉำที่พ่ออวี๋เลี้ยงลูกได้เก่งทุกคน วันนี้เสี่ยว
เชี่ยนเข้ำใจแล้ว
“ไอ้หนุ่ม คิดจะทำอะไรน่ะ?” พี่เพ่ำเหยียบหูจื่อพลำงถำม
“เอำเท้ำสกปรกเหม็นๆ ของแกออกจำกหลังฉันนะโว้ย! ฉัน
เป็นบรรพชนของแกไง! โอ๊ย!”
ถูกกระทืบอีกแล้ว!
“พี่เพ่ำ ผมว่ำท่ำทำงมันน่ำสงสัย ที่ตัวมันมีมีดด้วยครับ!
หรือว่ำมันจะมำขโมยของ?”
“ปล่อยมันออกไปไม่ได้ เกิดมันออกไปพูดกำรค้ำของเรำจะ
ล้มเหลว มีลูกค้ำรำยใหญ่จำกเมืองนอกรอจ่ำยรำคำงำมอยู่”
“หำ? พี่เพ่ำคิดจะปิ ดปำกมันเหรอครับ?!” เสี่ยวฮุยตกใจ
เขำแค่อยำกหำเงินเล็กๆ น้อยๆ เท่ำนั้น ไม่ได้คิดจะเอำชีวิตใคร
นะ!9 6 8 5
“ก็ไม่ขนำดนั้น ถึงพวกเรำจะทำเรื่องไม่ดี แต่ก็ไม่ถึงกับฆ่ำ
ใคร เอำแบบนี้ ซ้อมมันให้สภำพเหมือนผีเอำให้คนอื่นตกใจกลัว
จำกนั้นก็จับมันมัดเอำไปโยนที่ที่ไม่มีคน รอพวกเรำขำยของ
เสร็จแล้วค่อยปล่อยมันออกมำ”
พอพี่เพ่ำสั่ง ลูกน้องของเขำก็เข้ำมำรุมซ้อมหูจื่อ
เสี่ยวเชี่ยนเห็นแบบนั้นจะนั่งอยู่เฉยๆ ต่อไปไม่ได้
ถึงหูจื่อจะเพี้ยนเกินบรรยำย แต่เขำก็เป็นลูกของคนๆ นั้น
ถ้ำเธอไม่ปกป้ องเด็กบ๊องนี่แล้วปล่อยให้เขำถูกซ้อมหนัก เดี๋ยว
ได้เป็นเรื่องใหญ่แน่
“ปล่อยเขำนะ”
เสี่ยวเชี่ยนค่อยๆ เดินออกมำจำกหลังกระสอบทรำย เธอกำ
เข็มฉีดยำที่เมื่อครู่หูจื่อทิ้งเอำไว้
“โอ๊ะ! ออกมำอีกหนึ่ง จิ๊ จิ๊ แม่สำวน้อยนี่หน้ำตำดีแฮะ! เป็น
ใครจ๊ะ?”
“ฉันคือเสวี่ยลี่ขุนศึกคลำทอง [1] ”
[1] มำจำกนิยำยเรื่องคนขุดสุสำน9 6 8 6
“อิหยัง? คล ำอะไรนะ?” พี่เพ่ำไม่เข้ำใจ
“เรื่องคนขุดสุสำนไง พวกแกขโมยบรรพชนคนอื่นมันผิดกฎ
ของพวกเรำ ฉันขอเตือนด้วยควำมหวังดีนะ ปล่อยเขำไปตอนนี้
พวกแกยังมีทำงรอด หำกช้ำกว่ำนี้เดี๋ยวผีจะมำเยือน”
นี่เป็นหนึ่งในนิยำยที่เสี่ยวเชี่ยนชอบที่สุดเมื่อชำติก่อน ลอง
นับปีดูตอนนี้ยังไวไปหน่อย ผู้แต่งยังไม่ได้เริ่มเขียนเลย เธอก็แค่
ต้องกำรถ่วงเวลำ
ต้องยอมรับเลยว่ำวิธีของเสี่ยวเชี่ยนมีชั้นเชิงมำกกว่ำหูจื่อ
ถ่วงเวลำได้มำกกว่ำ
“แกท ำงำนอะไร?” พี่เพ่ำอึ้งกับคำพูดของเสี่ยวเชี่ยน เสี่ยว
เชี่ยนค่อยๆ เดินไปทำงเขำ เธอรู้ว่ำตัวเองจะวิ่งไม่ได้ หำกวิ่ง
ควำมจะแตกทันที
“ตระกูลฉันเป็นคนขุดสุสำน รู้หรือเปล่ำว่ำคนขุดสุสำนแบ่ง
ออกเป็นสี่สำนัก”
“ท ำไม… ฉันต้องรู้ด้วย?” พี่เพ่ำเริ่มงงกับบทละครที่เสี่ยว
เชี่ยนพูด อะไรกันวะ เขำแค่จะมำค้ำขำยของเก่ำ ทำไมอยู่ๆ ก็มี
สำวสวยมำพูดจำเพ้อเจ้ออยู่ตรงนี้?9 6 8 7
“ทำธุรกิจแบบนี้ไม่รู้เรื่องพื้นฐำนพวกนี้ได้ยังไง? สี่สำนักของ
พวกเรำประกอบไปด้วย เปิดเนิน คลำทอง ย้ำยคีรี ปลิดสิงขร
ฉันเป็นขุนศึกคลำทองแห่งสำนักคลำทอง อำชีพอย่ำงเรำมีมำ
ตั้งแต่สมัยจ้ำนกั๋วแล้ว พวกแกวันๆ ทำงำนได้เงินแค่นี้ไม่เบื่อ
หรือไง? อยำกรู้ที่ตั้งสุสำนใหญ่ไหมล่ะ?”
ขอบคุณที่เมื่อชำติก่อนเธออ่ำนนิยำยไร้สำระมำเยอะ เสี่ยว
เชี่ยนแอบภูมิใจเล็กๆ ปำกเธอก็พูดเพ้อเจ้อไปเรื่อยส่วนในใจ
ก ำลังค ำนวณเวลำ
ถ้ำพวกอวี๋หมิงหลำงปฏิบัติกำรไวล่ะก็ ตอนนี้น่ำจะเข้ำใกล้
โกดังแล้วหรือเปล่ำ?
“ไม่สิ แกมำจำกไหน คิดจะทำอะไร?” พี่เพ่ำเริ่มต่อไม่ติดกับ
คำพูดแปลกๆ ของเสี่ยวเชี่ยน หำกเป็นตอนปกติเขำควรจะสั่ง
คนจับสองคนนี้ที่อยู่ๆ ก็โผล่มำแล้วเอำไปขังไว้ในที่ที่ไม่มีคนสิ
แต่ผู้หญิงคนนี้ไม่เพียงแต่จะไม่กลัว ยังเดินมำทำงเขำอย่ำง
ใจเย็นด้วย เดินไปพูดไป แบบนี้มันดูไม่ปกติ!
“พี่เพ่ำ ผู้หญิงคนนี้ดูน่ำกลัวนะครับ” เสี่ยวฮุยกระซิบ
พี่เพ่ำเองก็คิดแบบนั้น เสี่ยวเชี่ยนรู้ว่ำกำรพูดเพ้อเจ้อของ9 6 8 8
ตัวเองอย่ำงมำกก็ช่วยถ่วงเวลำได้สองนำที ขอแค่เป็นคนสมอง
ปกติอีกเดี๋ยวก็จะได้สติ เธอก็แค่เดิมพันด้วยเวลำที่อวี๋หมิงหลำง
จะมำถึง และก็แอบพนันในใจว่ำ คนพวกนี้เดิมทีทำเรื่องผิด
กฎหมำยก็ร้อนตัวอยู่แล้ว พอเธอทำท่ำทำงที่ผิดปกติเข้ำหน่อย
คนพวกนี้ก็จะรู้สึกตัวช้ำ ขณะที่อีกก้ำวเดียวเสี่ยวเชี่ยนก็จะเดินถึง
พี่เพ่ำ ทันใดนั้นก็มีเสียงโทรโข่งจำกด้ำนนอก
“คนข้ำงในฟั งให้ดี คุณถูกล้อมเอำไว้หมดแล้ว วำงอำวุธแล้ว
ยอมจำนนเสียดีๆ นี่เป็นเพียงทำงเลือกเดียวของคุณ!”
มำถึงแล้ว!
เสี่ยวเชี่ยนดีใจ แต่แก๊งเพ่ำฮุยที่โผล่เข้ำมำหำเธอเองกลับงง
กันไปหมด คนพวกนี้แค่จะมำลักลอบขำยของเก่ำ ได้ลักพำตัว
ใครมำที่ไหนกัน? เสี่ยวเชี่ยนอำศัยจังหวะนี้พุ่งเข้ำไปเอำเข็มฉีด
ยำจ่อที่แขนพี่เพ่ำ
“ห้ำมขยับนะ! ในนี้มียำอันตรำย ถ้ำฉีดเข้ำไปแกจบเห่แน่
ไม่อยำกตำยก็ทำตำมที่ฉันบอก!”
“ช่วยด้วย! ผมเป็นตัวประกัน!” พี่เพ่ำแหกปำกตะโกน เสี่ยว
เชี่ยนกระทืบเท้ำเขำ “หุบปำก!”9 6 8 9
เกิดมำเป็นมนุษย์ต้องรู้จักปรับตัวให้เข้ำกับสถำนกำรณ์ ใน
เมื่อกำรรักษำด้วยกำรจำลองสถำนกำรณ์ถูกทำลำยแล้ว ถ้ำอย่ำง
นั้นเธอก็ต้องสร้ำงมันขึ้นมำใหม่!
อวี๋หมิงหลำงพำคนของตัวเองมำถึง พอเห็นรถที่อยู่ด้ำน
นอกก็รู้สึกไม่ชอบมำพำกล
คนร้ำยมีกี่คนกันแน่ ทำไมถึงได้เอำรถตู้โกโรโกโสจอดทิ้งไว้
ข้ำงทำงเป็นที่สังเกตขนำดนั้น? เฉียวเจิ้นเองก็รู้สึกแปลกใจ พอ
เห็นหน้ำโกดังมีรอยเท้ำมำกมำยก็เริ่มใจคอไม่ดี ไหนว่ำมี
นักแสดงรับเชิญมำแค่คนเดียวไง? แล้วนี่มำทำไมกันเยอะแยะ?
พอเข้ำใกล้โกดังร่องรอยต่ำงๆ ก็ยิ่งดูผิดปกติมำกขึ้น โกดัง
มีอยู่ประตูเดียวไม่มีช่องทำงเข้ำออกอื่นอีก อวี๋หมิงหลำงจึง
ตัดสินใจเจรจำก่อนใช้กำลัง ทำงนี้เขำให้คนเริ่มเจรจำ ส่วน
ทำงด้ำนสนำมบินก็มีข่ำวมำ
บอกว่ำหนงเย่ำลงจำกเครื่องบินมำแล้ว ถูกจับกุมตัวไว้
เรียบร้อย อวี๋หมิงหลำงสั่งคนให้คุมตัวไว้ให้ดี จำกนั้นก็หันไป
วำงแผนเพื่อช่วยคน
และในเวลำนี้เองอำข่ำกับเจิ้งซวี่ก็มำถึงเมืองหลิน ตอนนี้9 6 9 0
โทรหำเสี่ยวเชี่ยนไม่ติดแล้ว อวี๋หมิงหลำงเองก็ปิดเครื่อง อำข่ำ
ไม่รู้จะไปตำมหำที่ไหน
เธอจึงโทรหำบอส แต่บอสก็ปิดเครื่องเหมือนกัน
“ผมจะส่งคนไปตำมหำ” เจิ้งซวี่กำลังจะสั่งคนของตัวเองแต่
อำข่ำห้ำมไว้
“คงเกิดเรื่องขึ้นแล้วแน่นอน ไม่อย่ำงนั้นทำไมโทรหำใครไม่
ติดสักคน นำยอย่ำเสียเวลำเลย” อำข่ำพูดอย่ำงจริงจัง เจิ้งซวี่อด
ไม่ได้ที่จะหันมองเธอดีๆ
ผู้หญิงคนนี้ปกติกะเปิ๊บกะป๊ ำบ แต่พอเกิดเรื่องกลับสุขุมใจ
เย็น เหนือควำมคำดหมำยของเขำไปหน่อย

บทที่ 1147 ทำไมถึงได้เจอเพื่อนร่วมทีมแบบนี้
“ยังดีที่บอสทิ้งนี่เอำไว้ให้ฉัน” อำข่ำล้วงของที่เธอเตรียมไว้
นำนแล้วออกมำ
เจิ้งซวี่พอได้ยินเธอพูดถึงบอสอีกแล้วก็ หึ ออกมำอย่ำงอด
ไม่ได้
“คุณจะเชื่อตำแก่นั่นอะไรนักหนำ?”
“บอสไม่แก่นะ ดูเด็กกว่ำพวกรุ่นพี่ตัวแสบของฉันอีก ฉัน
รู้สึกว่ำเขำดูสิบแปดตลอดกำล” อำข่ำเลื่อมใสศรัทธำในตัวบอส
ที่สุด
เธออยำกเปิดถุงนำโชคมำกแบบไม่ไหวแล้ว แต่เจิ้งซวี่กลับ
พูดแขวะขึ้นมำ
“ตำแก่นั่นให้อะไรคุณมำบ้ำงล่ะถึงได้ทำให้คุณยอมทำงำน
ถวำยชีวิตแบบนี้?”
“เขำเป็นคนช่วยชีวิตฉันไว้ ไม่มีเขำฉันตำยไปนำนแล้ว” อำ
ข่ำเปิดถุงนำโชคพลำงพูดกับเจิ้งซวี่ด้วยน้ำเสียงปกติ
เจิ้งซวี่ฟั งแล้วกลับตกใจเล็กน้อย9 6 9 2
เขำเคยได้ยินเสี่ยวเชี่ยนบอกว่ำ อำข่ำเคยเป็นสปำยเก่ำ คง
ต้องผ่ำนร้อนผ่ำนหนำวมำมำกแน่นอน พอคิดได้แบบนั้นก็รู้สึก
ว่ำคนที่ประสบกำรณ์โชกโชนยังมีจิตใจที่บริสุทธิ์ได้ขนำดนี้ไม่ใช่
เรื่องง่ำยเลยจริงๆ
ควำมคิดนี้แวบเข้ำมำในหัว เจิ้งซวี่ชะโงกหน้ำเข้ำไปดูด้วย
ควำมสงสัย อยำกดูว่ำในถุงนำโชคเขียนอะไรไว้
“ถ้ำเกิดเรื่องให้หำศิษย์พี่สำม… ศิษย์พี่สำมช่วยไม่ได้ก็ไปหำ
ศิษย์พี่ใหญ่…”
เจิ้งซวี่อ่ำนจบมุมปำกก็กระตุก
“นี่น่ะเหรอทีเด็ดของไอดอลคุณ?”
ดูไซอิ๋วมำกไปหรือเปล่ำ!
อำข่ำกลับทำหน้ำเครียด “นำยไม่เข้ำใจ ศิษย์พี่ใหญ่ของฉัน
เป็นพวกประหลำด เห็นแก่เงินไม่ไว้หน้ำใคร แถมยังเป็นพวก
ซุปเปอร์หน้ำไม่อำย ถ้ำไม่มีคำสั่งของอำจำรย์ใครก็เชิญเขำมำ
ไม่ได้ ศิษย์พี่สำมคุยง่ำยหน่อย แต่เมื่อหลำยวันก่อนตอนฉันโทร
ไปเขำบอกว่ำอยู่ในป่ ำดิบชื้นที่ YMX กำลังหำยำตัวหนึ่งอยู่ ช่วง
หลำยวันนี้พระจันทร์จะเต็มดวงดอกไม้จะบำน เขำต้องเฝ้ ำรอ9 6 9 3
ดอกไม้บำนโดยไม่ไปไหนแน่นอน”
“อำจำรย์คุณมีลูกศิษย์กี่คน?”
“สี่คน ศิษย์พี่สำมคนรวมฉันอีกก็เป็นสี่ ถ้ำประธำนเชี่ยนมำ
ก็เป็นศิษย์พี่ของฉันอีกคน ฮี่ ฮี่ ~”
“ตือโป๊ ยก่ำยไปไหนแล้วล่ะ?”
“อ่อ หมำยถึงศิษย์พี่รองเหรอ เขำ ถุย! ทำไมฉันต้องคล้อย
ตำมนำยด้วยนะ คนตำยเป็นใหญ่ ทำไมนำยไม่เคำรพคนตำย
เลยหำ!”
ยัยบ๊องเอ๊ย! เจิ้งซวี่มองอำข่ำที่ทำหน้ำบูดบึ้งกดโทรศัพท์
รอยยิ้มผุดขึ้นบนใบหน้ำเขำ
“ฮัลโหล พี่ใหญ่ฉันอำข่ำเอง ตอนนี้พี่อยู่ไหน มำหำหน่อย
ได้ไหม ห้ำแสนดอลล่ำร์? หึ หึ เอำสิ พี่มำฉันจะให้”
อำข่ำวำงสำยแล้วยิ้มเจ้ำเล่ห์
“ข้อควำมอำจำรย์อยู่นี่ ดูซิว่ำยังจะกล้ำเอำเงินอีกไหม!”
∗∗∗9 6 9 4
อวี๋หมิงหลำงวำงแผนเรียบร้อย ขณะที่กำลังเตรียมทหำร
แยกกันเข้ำไปรอโจมตีอยู่นั้น ทันใดนั้นด้ำนในก็มีธงขำวปรำกฏ
ขึ้น
พอมองให้ชัดๆ มันคือกำงเกงในสีขำวที่ถูกผูกไว้กับไม้
อวี๋หมิงหลำงทำมือส่งสัญญำณบอกให้ลูกน้องเตรียมพร้อม
ทหำรสิบกว่ำนำยต่ำงยกปืนขึ้นมำ คนที่ถือกำงเกงในตะโกน
สุดเสียง
“พวกเรำยอมแพ้! พวกเรำขอมอบตัว! ค้ำของเก่ำเป็นกำร
กระทำที่ผิดกฎหมำย อย่ำลงโทษพวกเรำรุนแรงเลยนะครับ!”
“ยกมือขึ้นมำวำงไว้บนหัว!”
คนพวกนั้นรีบทำตำม เดินออกมำนั่งยองๆ เรียงแถว อวี๋ห
มิงหลำงกวำดตำมองไปไม่เห็นเสี่ยวเชี่ยน อดร้อนใจไม่ได้
ลูกน้องของเขำเข้ำไปจับคนพวกนั้นไว้ ทันใดนั้นด้ำนในก็มี
เสียงดังขึ้น
“ให้อวี๋เสี่ยวเฉียงเข้ำมำ มะ มะ เมียเขำอยู่ในกำมือของฉัน!”
เสียงนี้ฟั งดูดีๆ เหมือนพูดด้วยเสียงสั่นๆ คล้ำยกับกำลัง9 6 9 5
หวำดกลัว
“เดี๋ยวฉันเข้ำไป” อวี๋หมิงหลำงกำลังจะเดินเข้ำไปโดยไม่
ลังเล เฉียวเจิ้นเข้ำไปขวำงไว้แล้วเอำปืนลูกโม่ยัดใส่เอวเขำ
“เอำไปด้วย”
อวี๋หมิงหลำงเดินเข้ำไปคนเดียว เขำเห็นภำยในโกดังขนำด
ใหญ่เหลือคนอยู่แค่สำมคน คนหนึ่งเป็นผู้ชำยวัยกลำงคนจับ
เสี่ยวเชี่ยนเป็นตัวประกันอยู่ ส่วนอีกคนเป็นผู้ชำยเนื้อตัวสกปรก
ที่หน้ำมีรอยรองเท้ำประทับอยู่ ในมือมีมีด ยืนอยู่ข้ำงเสี่ยวเชี่ยน
กับชำยวัยกลำงคน
“ช่วย” ชำยวัยกลำงคนก็คือพี่เพ่ำ คำว่ำช่วยด้วยของเขำยัง
ไม่ทันพูดได้เต็มคำก็รู้สึกตรงเอวเหมือนมีของแหลมๆ จ่ออยู่ มือ
ของเสี่ยวเชี่ยนที่ซ่อนอยู่ด้ำนหลังของเขำถือเข็มฉีดยำขู่เขำไว้ ถ้ำ
กล้ำตุกติกนะ ได้ ‘ตำย’ แน่!
พี่เพ่ำกลัวจนไม่กล้ำพูดอะไรอีก พอเห็นอำวุธปืนในมืออวี๋ห
มิงหลำงบวกกับร่ำงกำยก ำย ำ น้ำตำจะไหล
ช่วยด้วย!9 6 9 6
ผมแค่มำค้ำของเก่ำ ยังไม่อยำกตำยนะ คนที่เลวสุดน่ะชำย
หญิงคู่นี้ต่ำงหำก รีบจับพวกมันสิ!
น่ำเสียดำยที่คำพูดพวกนี้ไม่ได้พูดออกไปเพรำะกลัวเข็มฉีด
ยำของเสี่ยวเชี่ยนที่จ่อเอวเขำอยู่
“แกน่ะเหรออวี๋เสี่ยวเฉียง? จิ๊ จิ๊ จิ๊!” หูจื่อเอำมีดชี้หน้ำอวี๋ห
มิงหลำง
ตำมบทของเสี่ยวเชี่ยน ตอนนี้เขำเป็นพวกเดียวกับพี่เพ่ำ รับ
หน้ำที่ข่มขู่อวี๋หมิงหลำง
เดิมทีเสี่ยวเชี่ยนอยำกให้หูจื่อออกไปพร้อมคนพวกนั้น แต่
หมอนี่เป็นตำยก็อยำกให้เพิ่มบทเพื่อที่ตัวเองจะได้เป็นส่วนหนึ่ง
ของประวัติศำสตร์ ไม่ยอมออกไป เสี่ยวเชี่ยนเห็นพี่เพ่ำตกใจ
กลัวจนไม่กล้ำพูดก็กังวลกลัวแผนไม่สำเร็จจึงให้หูจื่ออยู่ต่อ
อวี๋หมิงหลำงไม่สนหูจื่อ สำยตำของเขำเบนไปที่เสี่ยวเชี่ยน
เห็นสภำพเธอถึงเนื้อตัวจะมอมแมมแต่สีหน้ำยังโอเคอยู่ ไม่มี
บำดแผลภำยนอก เขำถึงได้โล่งอก
“ฉันเข้ำมำแล้ว ปล่อยเขำไป”9 6 9 7
“ได้ ได้! ฉันจะ ปล่อยไม่ได้!” พี่เพ่ำถูกเสี่ยวเชี่ยนขู่อีกแล้ว
เขำอยำกหนีไปจำกปีศำจสำวนี่จริงๆ แต่ก็ไม่ได้
“แกวำงปืนในมือลงก่อน ของแบบนั้นมันอันตรำย” ในที่สุด
สำยเลือดนักแสดงของหูจื่อก็มีที่ให้แสดงฝีมือแล้ว เขำรู้สึกอิน
มำก
ส่วนอวี๋หมิงหลำงมองไปทำงเสี่ยวเชี่ยน เขำหรี่ตำเล็กน้อย
เซนส์ของเขำรู้สึกว่ำสถำนกำรณ์มันแปลกๆ
“ที่รักช่วยด้วย” เสี่ยวเชี่ยนกลัวเขำจับพิรุธได้จึงรีบตะโกน
ช่วยด้วย อวี๋หมิงหลำงมีสีหน้ำตกใจ เขำจึงวำงอำวุธลงบนพื้น
ปืนเพียงกระบอกเดียวที่เฉียวเจิ้นให้ก่อนเข้ำมำ
“ปล่อยตัวเขำ”
“ถ้ำฉันไม่ปล่อยล่ะ? แก ถอดเสื้อผ้ำออกซิ เร็วๆ เข้ำ ถอด!”
ถ้ำสำยตำฆ่ำคนได้ล่ะก็ หูจื่อตำยด้วยสำยตำอำฆำตของ
เสี่ยวเชี่ยนไปแล้ว ใครใช้ให้เพิ่มบทเองไม่เล่นตำมบทที่เตี๊ยมกัน
ไว้!!
อวี๋หมิงหลำงยืนตรงไม่ขยับ สำยตำอันเฉียบคมของเขำ
กวำดตำมองคนที่อยู่ในนี้
เวลำนี้เสี่ยวเชี่ยนเหมือนได้ยินเสียงกลองดังมำจำกในใจ
อวี๋หมิงหลำงในเวลำนี้ไม่ใช่ตำทึ่มที่ปล่อยให้เธอสั่งตำมใจ
เวลำอยู่บ้ำน เขำเหมือนกับรำชันย์ผู้เก่งกำจห้ำวหำญ แค่ยืนอยู่
ตรงนั้นก็น่ำกลัวมำกแล้ว
เสี่ยวเชี่ยนสำมำรถวิเครำะห์จิตใจคนส่วนใหญ่ได้ว่ำคิด
อะไรอยู่ แต่ไม่รวมอวี๋หมิงหลำงเวลำที่เขำจริงจัง จนกระทั่งอวี๋ห
มิงหลำงที่แต่งตัวเต็มยศมำยืนอยู่ตรงหน้ำเธอตอนนี้ เธอถึงได้
เข้ำใจอย่ำงถ่องแท้แล้วว่ำทำไมชีอวี่เซวียนถึงได้วิเครำะห์แบบ
นั้นมำในอีเมล
จุดที่ยำกที่สุดของกำรรักษำไม่เพียงแต่จะอยู่ที่ตัวอวี๋หมิง
หลำงมีสภำพจิตใจที่ปฏิเสธกำรรักษำโดยสัญชำตญำณ ยังอยู่ที่
คนที่มีควำมสำมำรถในกำรควบคุมตัวเองสูงแบบนี้ล้วนเป็นคน
ฉลำดมำก หำกคิดจะปิดบังเขำไม่ใช่เรื่องง่ำย
นอกจำกพวกนี้แล้วยังมีเรื่องที่ทำให้เสี่ยวเชี่ยนปวดหัวอีก
นั่นก็คือ9 6 9 9
“เห้ย! คิดจะขัดขืนหรือไง? ฉันบอกให้ถอดเสื้อผ้ำไม่ได้ยิน
เหรอ? ใครจะไปรู้ว่ำแกซ่อนระเบิดไว้ในกำงเกงในหรือเปล่ำ
รีบๆ ถอด!”
ในใจเสี่ยวเชี่ยนปรำกฏคำว่ำ เหอ เหอ ตัวใหญ่มำก มีเพื่อน
ร่วมทีมเพี้ยนแบบนี้แล้วกำรรักษำของเธอจะรำบรื่นได้เหรอ?

บทที่ 1148 พี่หลำงโมโหผียังกลัว
ดูเหมือนหูจื่อจะไม่พอใจที่อวี๋หมิงหลำงไม่ยอมทำตำมที่สั่ง
ครั้นแล้วเขำจึงเริ่มเพิ่มบทตำมอำเภอใจ ขยับเข้ำไปใกล้อวี๋หมิง
หลำง โดยอยู่ห่ำงไปสำมเมตร ในใจของเสี่ยวเชี่ยนเหมือนมีแกะ
วิ่งอยู่มำกมำยนับไม่ถ้วน กลัวเขำจับสังเกตไม่ได้หรือไง ถึงจะเข้ำ
ไปใกล้น่ะ?
“แกรักเมียของแกไหม?”
“อย่ำเสือก” อวี๋หมิงหลำงพูดอย่ำงเย็นชำ
หูจื่อถึงกับอึ้ง คิดจะยกมีดใส่อวี๋หมิงหลำงแต่ก็รู้สึกว่ำไม่
เหมำะ ครั้นแล้วจึงล้วงไฟแช็คออกมำโยนใส่อวี๋หมิงหลำง อวี๋ห
มิงหลำงรับไว้อย่ำงสบำย หูจื่อมีอึ้งอีกรอบ
โอ้โห ทำไมหมอนี่ปฏิกิริยำไวได้ขนำดนั้น?
อวี๋หมิงหลำงก้มดูไฟแช็คในมือ เป็นไฟแช็คซิปโป้ รุ่นลิมิ
เต็ดอีดิชั่นหัวใจสีดำติดปีกเสียด้วย เขำถือไฟแช็คไว้นิ้วคลำก็
สำรวจอย่ำงเงียบๆ จำกนั้นมุมปำกของเขำก็ถูกยกขึ้นเล็กน้อย
ชนิดที่ถ้ำไม่สังเกตก็ไม่เห็น9 7 0 1
เขำรู้แล้วว่ำหมอนี่เป็นใคร
หันไปมองมือของเสี่ยวเชี่ยนที่เอำไว้ด้ำนหลังตลอด ในที่สุด
ข้อสงสัยในใจของอวี๋หมิงหลำงก็ลงล็อคแล้ว
เฉินเสี่ยวเชี่ยนตัวแสบ… คอยดูเถอะกลับไปจะตีให้ก้นลำย
เลย กล้ำเล่นขนำดนี้ได้ไง!
หูจื่อเพื่อนยำกพอเห็นตัวเองถูกมองข้ำมอย่ำงแรงก็ไม่พอใจ
ครั้นแล้วจึงเพิ่มบทเอำเองอีกโดยไม่สนสำยตำเตือนของเสี่ยว
เชี่ยน เขำเดินไปอยู่หน้ำพี่เพ่ำที่จับเสี่ยวเชี่ยนเป็นตัวประกันอยู่
จำกนั้นก็เอำมีดชี้หน้ำเสี่ยวเชี่ยน “ดูก็รู้ว่ำหมอนี่ไม่ใช่คนรักเมีย
ในเมื่อเป็นแบบนั้นฉันจะทำอะไรให้แกดู ฉันจะกรีดหน้ำสวยๆ
ของนังนี่ซะ!”
มือที่ถือมีดของหูจื่อวำดไปวำดมำแถวใบหน้ำของเสี่ยว
เชี่ยนโดยไม่สนสำยตำอวี๋หมิงหลำงที่กำลังไฟลุกโชน ปำกก็
พึมพ ำ
“กรีดแรกจะเอำให้สวยๆ กรีดที่สองจะเอำให้คนจดจำ
ใบหน้ำของแก ฉัน”
อันที่จริงหูจื่อก็แค่ทำท่ำขู่ไปงั้น เขำจะกรีดใบหน้ำเสี่ยว9 7 0 2
เชี่ยนจริงๆ ได้อย่ำงไร ก็แค่จะทำตำมบทเดิมที่ยั่วโมโหให้อวี๋ห
มิงหลำงจับปืนขึ้นมำยิง
แต่ในเวลำนี้เอง สถำนกำรณ์ก็เปลี่ยนไป เนื่องจำกเสี่ยว
เชี่ยนถูกเบนควำมสนใจไปที่มีดของหูจื่อจนลืมมือด้ำนหลังที่
ตัวเองจ่ออยู่ ด้วยเหตุนี้เองพี่เพ่ำที่ตกเป็นตัวประกันของเธอก็รีบ
ฉวยโอกำสเอำมือไปแย่งมีดของหูจื่อมำแล้วถอยออกไปหนึ่งก้ำว
จึงกลำยเป็นว่ำเสี่ยวเชี่ยนยืนอยู่ข้ำงหน้ำเขำ กว่ำเสี่ยวเชี่ยนจะ
รู้ตัวคิดจะดึงพี่เพ่ำกลับมำก็สำยไปเสียแล้ว อย่ำงไรเสียใช่ว่ำทุก
คนจะฝีมือดีไหวพริบเร็วแบบอวี๋หมิงหลำง
ส่วนพี่เพ่ำอำจเพรำะอยู่ในภำวะตึงเครียดมำนำนจึงเริ่มสติ
ไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ขนำดจะตั้งสมำธิก็ทำไม่ได้ เขำเหวี่ยงมีดขึ้น
ชี้หน้ำเสี่ยวเชี่ยนพลำงพูด
“ปล่อยฉันไปซะ!”
ส่วนหูจื่อสักพักกว่ำจะได้สติเขำจ้องมือที่ว่ำงเปล่ำของ
ตัวเอง มีดล่ะ?
ก่อนหน้ำนี้พี่เพ่ำถูกขู่จนเครียดไปหมด กำรที่เขำแย่งมีดมำ
ก็เป็นไปตำมสัญชำตญำณป้ องกันตัวไม่ได้คิดจะทำร้ำยใคร เขำ9 7 0 3
แค่อยำกออกไปจำกที่นี่ แต่นึกไม่ถึงเลยว่ำมีดที่หูจื่อเอำมำจะ
เป็นมีดคุณภำพต่ำสุดๆ พี่เพ่ำถือมีดไว้แต่กลับเห็นตัวมีดแยก
ออกจำกด้ำมจับตำมแรงเหวี่ยง ด้ำมจับที่เป็นพลำสติกยังอยู่ใน
มือเขำ แต่ตัวมีดหลุดไปแล้ว!
ตัวมีดเป็นโลหะที่ถูกทำเป็นรูปตัวPเพื่อสอดเข้ำกับด้ำมจับ
โคนของตัวมีดเล็กกว่ำด้ำมจับครึ่งหนึ่ง ซึ่งมันควรจะยึดติดกัน
แน่น แต่ไม่รู้ว่ำเกิดอะไรขึ้น ตัวมีดกลับกระเด็นออกไปทำงเสี่ยว
เชี่ยน!
ถ้ำหำกว่ำตัวมีดไปถูกตัวเสี่ยวเชี่ยนผลที่ตำมมำไม่อยำกจะ
คิดเลยจริงๆ แต่เรื่องนี้เกิดขึ้นภำยในเวลำเสี้ยววินำที ทุกอย่ำง
รวดเร็วมำก มีดกำลังพุ่งเข้ำหำเสี่ยวเชี่ยน ทันใดนั้นก็มีเสียงดัง
ขึ้น ตัวมีดตกลงบนพื้น ตำมมำด้วยลูกกระสุนที่เอำมำใช้แสดง
โดยเฉพำะ
กระสุนนี้ยิงคนไม่ตำย แต่ก็ยังคงมีอำนุภำพ
เสี่ยวเชี่ยนหันไปมองอวี๋หมิงหลำงด้วยอำรมณ์ทั้งอึ้งทั้งดีใจ
เธอเห็นเขำจับปืนด้วยใบหน้ำเคร่งขรึม ท่ำทำงแบบนี้เธอคุ้นเคย
มำก เมื่อชำติก่อนเขำก็ช่วยชีวิตเธอแบบนี้นี่แหละ!9 7 0 4
ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นในไม่กี่วินำที พี่เพ่ำกับหูจื่อยังไม่ทันได้ดูว่ำ
อะไรเป็นอะไรก็เห็นอวี๋หมิงหลำงวิ่งเข้ำมำรีบดึงเสี่ยวเชี่ยนไปไว้
ด้ำนหลังตำมด้วยลูกถีบใส่พี่เพ่ำ พี่เพ่ำเจ็บจนลงไปนอนร้องโอด
โอยที่พื้น ปำกก็ยังไม่ลืมส่งเสียง
“ฉันเป็นคนดีจริงๆ…”
อวี๋หมิงหลำงสั่งลูกน้องผ่ำนทำงหูฟั งให้เข้ำมำจับคน
จำกนั้นก็หันไปมองหูจื่อ
หูจื่อยังคงช็อคกับเหตุกำรณ์ที่เกิดขึ้น มหัศจรรย์มำก!
ที่แท้นี่ก็คือทหำรหน่วยรบพิเศษ นี่มันรำชันย์ทหำร!
สุดยอดกว่ำที่เคยเห็นในทีวีอีก โดยเฉพำะกระสุนนัดเมื่อกี้
เขำไม่กระพริบตำก็ยังทันไม่เห็นว่ำอวี๋หมิงหลำงจับปืนขึ้นมำยิง
ยังไง มนุษย์ไวได้ขนำดนั้นเลยเหรอ?
นับตั้งแต่เห็นมีดหลุดจำกด้ำมไปจนถึงมันถูกยิงตกพื้น มัน
เป็นควำมรวดเร็วที่ไม่น่ำจะเป็นไปได้ น่ำจะยกปืนขึ้นตั้งแต่เห็น
อีกฝ่ ำยยกมีดแล้ว จำกนั้นก็เล็งปืนไปที่ตัวมีดตำมวิถีแรงเหวี่ยง
โดยอำศัยสัญชำตญำณ นี่มันเป็นเรื่องเหลือเชื่อเว่อร์ๆ อย่ำงกับ
เป็นเรื่องแต่งขึ้น9 7 0 5
หูจื่อกำลังทึ่งในควำมเท่ระเบิดของอวี๋หมิงหลำง กลำยร่ำง
เป็นลูกศิษย์ผู้เลื่อมใสในตัวเขำ
นี่แหละยอดชำยในหมู่ชำย ไอดอล!
“สวัสดีครับ ผมคือ” หูจื่อยื่นมือออกไปหวังจะจับมืออวี๋หมิง
หลำง เขำรู้สึกว่ำบทบำทนักแสดงได้จบสิ้นแล้ว กลับมำเป็นคน
เดิมพร้อมต้องกำรจับมือกับไอดอล
“ทำงที่ดีตอนนี้นำยอยู่เงียบๆ ดีกว่ำนะ”
“ทำไมล่ะ?”
“เพรำะว่ำ นี่ไง!” อวี๋หมิงหลำงหวดไปหนึ่งหมัดเข้ำที่ท้อง
ของหูจื่อ หูจื่อเจ็บจนตัวงอชี้อวี๋หมิงหลำงด้วยมือสั่นๆ
“อย่ำทำผม… พวกเดียวกัน! ผมคือ โอ๊ย!”
ยังไม่ทันที่เขำจะพูดจบ อวี๋หมิงหลำงก็ลำกเขำขึ้นมำซัด
รัวๆ!
อวี๋หมิงหลำงรู้อยู่แล้วว่ำหมอนี่เป็นใคร ก็แค่อยำกจะถือ
โอกำสตอนที่อีกฝ่ ำยยังไม่บอกสถำนะตัวเองอัดให้น่วม
ไม่อย่ำงนั้นควำมโกรธในใจจะไม่มีที่ระบำย!9 7 0 6
จะบอกว่ำเสี่ยวเชี่ยนฉลำดเป็นกรดก็ว่ำได้
เธอเห็นอวี๋หมิงหลำงคุมสถำนกำรณ์ได้หมด ไม่ซัดพี่เพ่ำแต่
กลับอัดหูจื่อรัวๆ แค่นั้นเธอก็เข้ำใจแล้ว
โดนจับได้แล้วแน่นอน…
ครั้นแล้วเสี่ยวเชี่ยนจึงฉวยจังหวะตอนที่ทหำรของอวี๋หมิง
หลำงเข้ำมำจับพี่เพ่ำ คิดจะดอดหนีไป
เธอค่อยๆ ขยับรองเท้ำบู๊ทคู่งำมทีละนิด
“ถ้ำหนีจะเพิ่มโทษอีกหนึ่งขั้น!” อวี๋หมิงหลำงพูดโดยไม่หัน
ไปมอง
เสี่ยวเชี่ยนยืนตรงทันทีแล้วรีบมองหำเฉียวเจิ้น พร้อมทั้งส่ง
สำยตำขอควำมช่วยเหลือ ช่วยด้วยสหำย!
“พี่สะใภ้ นี่ครับโทรศัพท์” เฉียวเจิ้นเก็บโทรศัพท์ยื่นให้เสี่ยว
เชี่ยน จำกนั้นก็รีบวิ่งออกข้ำงนอกโดยไม่กล้ำหันไปมองสีหน้ำ
อวี๋หมิงหลำง
อย่ำหำว่ำเขำแล้งน้ำใจเลยนะ! ถ้ำอวี๋หมิงหลำงอำละวำด
ขึ้นมำ เขำก็กลัวเหมือนกัน~9 7 0 7
เสี่ยวเชี่ยนยืนมองเพื่อนร่วมทีมคนหนึ่งกำลังถูกอวี๋หมิง
หลำงซัดเหมือนกระสอบทรำย อีกคนวิ่งหนีหำงจุกตูดไปแล้ว
เหลือเธอที่น่ำสงสำรยืนอยู่ที่เดิม ระหว่ำงนั้นก็มีทหำรบำงคนส่ง
สำยตำเห็นใจมำให้เธอ

บทที่ 1149 ใช้ทักษะควำมรู้เพื่อหนีควำมเกรี้ยวกรำดของสำมี
อวี๋หมิงหลำงคุมแรงไว้ ไม่ได้ต่อยสุดกำลัง ถ้ำเขำเอำจริงล่ะ
ก็หูจื่อตำยคำมือแน่
แต่ถึงจะอย่ำงนั้นหูจื่อก็น่วมทีเดียว
หูจื่อรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะกระอักเลือด ในที่สุดพออวี๋ห
มิงหลำงหยุด เขำก็ล้มไปกองที่พื้น จำกนั้นก็พูดด้วยควำม
ยำกล ำบำก
“พี่! คนกันเอง! เบื้องบนส่งผมมำไง!”
อวี๋หมิงหลำงเก็บหมัดแล้วส่งเสียง หึ ออกมำ
“ในเมื่อเป็นแบบนั้นงั้นฉันจะไว้ชีวิตนำย ฝำกคำทักทำยไป
ถึงเขำด้วย”
“ได้ครับ…” หูจื่อพูดอย่ำงหมดแรง ในใจแอบโล่งอก ใน
ที่สุดก็หยุดแล้ว!
เสี่ยวเชี่ยนมองบน สมองเด็กอย่ำงหูจื่อนี่เกิดมำเส้นประสำท
ไม่ครบเหรอ?9 7 0 9
อวี๋หมิงหลำงพูดแบบนี้รวมถึงท่ำทำงของเขำ มันชี้ให้เห็น
ชัดๆ เลยว่ำเขำรู้อยู่แล้วว่ำหูจื่อเป็นใคร อีกทั้งแต่ละหมัดพุ่งไป
ตอนที่หูจื่อกำลังจะแนะนำตัวเองทุกครั้ง แค่นี้มันก็ผิดสังเกต
แล้ว!
ประเด็นคือเสี่ยวเชี่ยนเองก็ไม่รู้ว่ำว่ำเธอพลำดตรงไหน เธอ
อุตส่ำห์วำงแผนมำเสียดิบดีทำไมเสี่ยวเฉียงถึงจับผิดได้
อวี๋หมิงหลำงจัดกำรเรื่องทั้งหมดเสร็จสรรพก็ส่งสำยตำดุไป
ทำงเสี่ยวเชี่ยน เสี่ยวเชี่ยนรู้ว่ำตัวเองผิด จึงยืนก้มหน้ำเรียบร้อย
พร้อมถูกตำหนิ ในใจเธอรู้ดีว่ำเธอหลอกผู้ชำยของตัวเองอีกทั้ง
ยังเล่นใหญ่ขนำดนี้ อวี๋หมิงหลำงจะต้องโกรธมำกแน่ เขำคงไม่มี
ทำงปล่อยเธอง่ำยๆ
เสี่ยวเชี่ยนตัดสินใจไม่สนภำพลักษณ์ตัวเองแล้ว อีกเดี๋ยวถ้ำ
เขำโมโหหนักเธอก็จะทำตำเหลือกแล้วเป็นลมไปเลย
ไม่เชื่อหรอกว่ำถ้ำเธอเป็นแบบนั้นแล้วเขำยังจะกล้ำตำหนิ
เธอต่อหน้ำคนอื่นอีก!
รอกลับถึงบ้ำนปิดประตูเรียบร้อยต่อให้เขำอยำกโมโหฟำด
งวงฟำดงำ ขอแค่เธอแก้ผ้ำยืนต่อหน้ำเขำ ถ้ำเขำยังจะโมโหได้9 7 1 0
อีกก็แสดงว่ำเธอแพ้!
ภำยใต้สถำนกำรณ์แบบนี้ เสี่ยวเชี่ยนรู้สึกว่ำหน้ำด้ำนเข้ำไว้
ก็ไม่มีอะไรเสียหำย ขอแค่ทำให้เขำหำยโมโหได้เป็นพอ
ยังไม่ทันที่เสี่ยวเชี่ยนจะแกล้งเป็นลมอุปกรณ์สื่อสำรของ
อวี๋หมิงหลำงก็ดังขึ้น
“อะไรนะ? หนีไปแล้ว? พวกนำยมัวท ำอะไรกันอยู่ คนตั้ง
เยอะแยะคุมตัวคนๆ เดียวไว้ไม่ได้?”
กลุ่มที่อยู่ทำงสนำมบินรำยงำนมำว่ำหนงเย่ำหนีไปแล้ว
เดิมทีได้วำงแผนไว้อย่ำงรัดกุมเรียบร้อยแล้ว แต่ไม่รู้ทำไม
ถึงปล่อยให้หมอนั่นหำยตัวไปได้
ในเวลำนี้ถึงอวี๋หมิงหลำงจะรู้ว่ำเรื่องทั้งหมดเป็นฝีมือของ
เมียเขำแสดงเองกำกับเอง แต่อีเมลฉบับนั้นของชีอวี่เซวียนก็ไม่
ควรมองข้ำม เพื่อป้องกันกำรเกิดเหตุร้ำยเขำคิดไว้ว่ำไปเจอหนง
เย่ำก่อนค่อยว่ำกัน
ถึงแม้เมียของเขำจะกล้ำร่วมหัวกับไอ้หนุ่มเท็ดดี้หลอกต้ม
คน แม้แต่สำมีตัวเองก็ไม่เว้น แต่ในฐำนะที่เขำเป็นสำมีเธอต่อให้9 7 1 1
โกรธแค่ไหนก็จะปล่อยให้เธอตกอยู่ในอันตรำยไม่ได้
แต่นึกไม่ถึงเลยว่ำคนที่ชื่อหนงเย่ำจะหนีไปได้
เสี่ยวเชี่ยนเห็นเขำทำหน้ำนิ่วจึงรีบเข้ำไปทำท่ำเรียบร้อยเอำ
มือลูบตรงคิ้วที่ขมวดของเขำเบำๆ
“มีอะไร งำนเข้ำเหรอ? ถ้ำงำนยุ่งมำกนำยไปทำก่อนก็ได้
นะ~”
หลังจำกนั้นเธอก็จะเก็บข้ำวเก็บของไปลี้ภัยอยู่ที่บ้ำนแม่
สำมี ฮ่ำ ฮ่ำ ฮ่ำ ~
อวี๋หมิงหลำงถลึงตำใส่เธอ บังเอิญมำก โทรศัพท์ของเสี่ยว
เชี่ยนดังขึ้นพอดี
“ฮัลโหล อำข่ำเหรอ…”
“ประธำนเชี่ยนอยู่ที่ไหนเหรอ?”
“ฉันอยู่ที่ท่ำเรือมีอะไรเหรอ?”
“ฉันต้องกำรเจอประธำนเชี่ยนเดี๋ยวนี้!”
“อ่อ งั้นอีกครึ่งชั่วโมงเจอกันที่บ้ำนฉันนะ” เสี่ยวเชี่ยนรีบเชื้อ9 7 1 2
เชิญอำข่ำ ภูตจิ๋วในใจเท้ำสะเอวหัวเรำะร่ำ
ฮ่ำ ฮ่ำ ไม่เชื่อหรอกว่ำถ้ำมีแขกมำบ้ำนเสี่ยวเฉียงยังจะกล้ำ
จัดกำรเธอ ยื้อให้อำข่ำอยู่สักพัก รอให้เสี่ยวเฉียงหำยโมโหลง
หน่อย เดี๋ยวเขำก็หำยโกรธ
ทักษะกำรหนีเอำตัวรอดเวลำนี้เอำมำใช้เพื่อเลี่ยงควำม
เกรี้ยวกรำดของสำมีหมดแล้ว เวลำนี้ประธำนเชี่ยนเข้ำใจแล้วว่ำ
แบบไหนที่เรียกว่ำควำมรู้ก็คือพลัง
อวี๋หมิงหลำงกำลังโมโหที่หนงเย่ำหนีไปได้ เบื้องหน้ำก็เห็น
เธอทำสำยตำเจ้ำเล่ห์ได้ใจใหญ่ ในใจทั้งข ำทั้งโกรธ
ใบหน้ำยังคงบึ้งตึงอยู่ จะปล่อยให้เสี่ยวเชี่ยนเอำใหญ่ไม่ได้
เสี่ยวเชี่ยนแกล้งทำเป็นไอ “ที่รัก ฉันรู้ว่ำงำนนำยยุ่งมำก
พวกเรำใช้โอกำสที่ทำกำรฝึกซ้อมจับคนทำธุรกิจผิดกฎหมำยได้
เลยนะ ของกลำงอยู่ข้ำงหลังนู่นแน่ะ รีบให้คนไปเอำออกมำแล้ว
นำยก็พำคนกลับไปทำรำยงำนสรุปเถอะ นี่มันเรื่องใหญ่นะ!”
“ซ้อม?!” อวี๋หมิงหลำงหรี่ตำมองเธอ ผู้หญิงคนนี้เข้ำใจหำ
ข้ออ้ำง!9 7 1 3
เสี่ยวเชี่ยนกระพริบตำปริบๆ”ก็นี่มันเป็นกำรฝึกซ้อมไม่ใช่
เหรอ? ฉันได้รับคำสั่งจำกเบื้องบนให้มำเข้ำร่วมกำรฝึกซ้อมเลย
นะ หลักๆ คือต้องกำรดูควำมพร้อมของหน่วยเรำ ดูสิ ทุกคนท ำ
หน้ำที่ได้ยอดเยี่ยมมำก แถมยังจับแก๊งค้ำของเก่ำผิดกฎหมำยได้
ด้วย!”
ควำมหมำยที่แฝงอยู่คือ นำยรีบกลับหน่วยไปสรุปรำยงำน
เถอะ อย่ำมัวแต่มำปล่อยสำยตำอำฆำตทำร้ำยเมียที่น่ำสงสำร
ของตัวเองตรงนี้ อีกทั้งยังหวังจะเอำเรื่องที่จับพี่เพ่ำได้มำเป็น
ผลงำนเพื่อเลี่ยงกำรลงโทษจำกเขำอีกด้วย
“ผมจะกลับบ้ำนกับคุณ”
น่ำเสียดำยที่อวี๋หมิงหลำงไม่ติดกับ
เสี่ยวเชี่ยนตำเบิกโพลงมองเขำด้วยควำมตกใจ “นำยไม่ทำ
ตำมขั้นตอน!”
ไหนว่ำหลังเสร็จภำรกิจก็ต้องกลับหน่วยไง!
“คุณเล่นตุกติกกับผมก่อนนะ” อวี๋หมิงหลำงเดินขึ้นหน้ำไป
เชยคำงเธอ จำกนั้นก็พูดเสียงโหด “เดี๋ยวนี้รู้จักเล่นแรงกับผม
แล้วเหรอ หืม?”9 7 1 4
เสี่ยวเชี่ยนแทบกลั้นหำยใจ อวี๋หมิงหลำงกำลังโมโห
อันที่จริงหูจื่อที่อยู่ข้ำงๆ อยำกจะเป็นฮีโร่ช่วยสำวงำม แต่
ท่ำทำงของอวี๋หมิงหลำงตอนโกรธชวนขนลุกมำก หลังจำกที่หูจื่อ
ทำใจแล้วก็ก้ำวขึ้นหน้ำไปหนึ่งก้ำวด้วยควำมกล้ำเต็มเปี่ยม ยังไม่
ทันที่เขำจะได้อ้ำปำกพูดอวี๋หมิงหลำงก็หันมำตะคอกใส่ “ไสหัว
ไปให้หมด!”
จำกนั้นเขำก็ก้มหน้ำลงไปจูบ
มีแค่ตอนนี้ที่เธออยู่ในอ้อมกอดของเขำ เขำถึงจะวำงใจได้
เธอไม่มีทำงรู้เลยว่ำเมื่อครู่เขำรู้สึกทรมำนแค่ไหน ต่อให้
รู้สึกว่ำทุกอย่ำงมันมีจุดที่น่ำสงสัยเต็มไปหมด แต่ก็ยังคงวิ่งเข้ำ
หำกับดักโดยไม่สนอะไรทั้งนั้น เขำรับไม่ได้แม้ควำมเสี่ยงหนึ่งใน
หมื่นที่จะสูญเสียเธอ ตอนที่เห็นเธอถูกจับเป็นตัวประกันมีแค่ฟ้ ำ
เท่ำนั้นที่รู้ว่ำเขำเครียดแค่ไหน
ถึงแม้เขำจะรู้ว่ำนี่อำจเป็ นเรื่องโกหก แต่ก็ควบคุม
ควำมเครียดในใจไม่ได้ ต่อให้เอำควำมเครียดที่เขำเคยทำ
ภำรกิจยำกๆ มำกมำยมำรวมกัน ก็ยังไม่ทำให้ใจเขำหวำดกลัว
ได้เท่ำเรื่องลักพำตัวจอมปลอมนี้9 7 1 5
เพรำะเธอ ทั้งหมดเป็นเพรำะเธอ! บัญชีนี้ อวี๋หมิงหลำงรู้สึก
ว่ำถึงเวลำต้องสรุปยอดแล้ว!
ไม่มีใครรู้ว่ำอวี๋หมิงหลำงกับเสี่ยวเชี่ยนอยู่ด้วยกันตำมลำพัง
ในโกดังเกิดอะไรขึ้น
ตอนที่หัวหน้ำใหญ่กับภรรยำเดินออกมำ สีหน้ำของหัวหน้ำ
ใหญ่กลับแดงก่ำ แตกต่ำงจำกก่อนหน้ำนี้ชัดเจน
ในส่วนของรำยละเอียดที่เกิดขึ้นข้ำงในนั้นมีแค่ทั้งสองคนที่
รู้
“เขียนรำยงำนสรุปเรื่องนี้มำให้ผมห้ำพันอักษร” อวี๋หมิง
หลำงพูดกับเฉียวเจิ้น จำกนั้นก็พำเสี่ยวเชี่ยนออกไปโดยไม่สนสี
หน้ำที่เหมือนเจอผีของเฉียวเจิ้น
“ห้ำพันอักษร… นี่มันเอำคืนกันทำงอ้อมชัดๆ!” เฉียวเจิ้น
ส่ำยหน้ำ แต่สีหน้ำก็ดูผ่อนคลำยลง
ช่วย One ได้แบบนี้ อย่ำว่ำแต่ห้ำพันอักษรเลย ต่อให้เป็น
ห้ำหมื่นอักษรเขำก็พร้อมเขียน
เพียงแต่ไม่รู้ว่ำเสี่ยวเชี่ยนกลับไปแล้วจะเป็นไง ถึงควำม9 7 1 6
ตั้งใจแรกของเธอจะทำเพื่ออวี๋หมิงหลำง แต่เฉียวเจิ้นรู้ว่ำอวี๋หมิง
หลำงเป็นพวกที่แค้นมำกถ้ำใครหลอกเขำ ต่อให้เป็นกำรโกหก
ด้วยควำมหวังดีก็ตำม กลัวว่ำเขำก็ไม่มีทำงปล่อยเสี่ยวเชี่ยนไป
ง่ำยๆ
ครั้งนี้เสี่ยวเชี่ยนเล่นใหญ่มำก ไม่เพียงแต่จะลำกเอำเบื้อง
บนเข้ำมำเกี่ยวข้อง ยังทำอวี๋หมิงหลำงร้อนใจเป็นอย่ำงมำก
เฉียวเจิ้นมองมองตำมหลังเสี่ยวเชี่ยนพร้อมช่วยภำวนำให้
เธอในใจ หวังว่ำพรุ่งนี้ตอนเจอเธอจะไม่เห็นร่องรอยควำมโมโห
ของอวี๋หมิงหลำง เอ๊ะ ดูเหมือนเขำจะคิดอะไรประหลำด?
เฉียวเจิ้นลูบคำงพลำงคิดพิเรนทร์

บทที่ 1150 ตำทึ่มดำร์คโหมดน่ำกลัวมำก
เสี่ยวเชี่ยนไม่มีเวลำสังเกตสีหน้ำมีควำมสุขบนควำมทุกข์
คนอื่นของเฉียวเจิ้น เดิมทีเธอคิดจะปีนขึ้นไปนั่งเบำะหลังเพื่ออยู่
ให้ห่ำงจำกอวี๋หมิงหลำง เธอกลัวว่ำระหว่ำงทำงกลับเขำอำจจะ
นึกครึ้มลงโทษเธอขึ้นมำอีก เมื่อกี้ในโกดังอีกนิดเดียวจะจับเธอ
กดลงบนพื้นแล้ว!
มือของเธอเพิ่งจะแตะประตูหลังยังไม่ทันจะได้เปิดก็ได้ยิน
เสียงอวี๋หมิงหลำงแกล้งไอด้วยเสียงที่เต็มไปด้วยกำรข่มขู่
เสี่ยวเชี่ยนรีบหดมือกลับทันที แขนยำวๆ ของอวี๋หมิงหลำง
เอื้อมไปเปิดประตูฝั่ งที่นั่งข้ำงคนขับ เสี่ยวเชี่ยนจึงก้ำวขำเล็กๆ
ของเธอขึ้นไปนั่งพร้อมน้ำตำตกในใจ
ตำแหน่งนำงพญำของเธอต้องสั่นคลอนหลังจำกที่โกหก
ด้วยควำมหวังดีไปวันนี้ หมอนี่จัดกำรปั ญหำสภำพจิตของตัวเอง
ได้แล้วเหรอ ถ้ำเป็นอย่ำงนั้นนิสัยก็ควรจะกลับไปทึ่มๆ บ๊องๆ
แบบเดิมสิ ท ำไมยังท ำ ‘ท่ำทำงบึ้งตึงเก๊กเท่อยู่ได้’ ท่ำทำงแบบนี้
มันเหมือนเมื่อชำติก่อนชัดๆ!
ถ้ำเมื่อกี้ไม่ได้เห็นเขำยิงปืน เสี่ยวเชี่ยนคงคิดว่ำเขำยังคง9 7 1 8
สภำพจิตใจไม่ปกติเหมือนเดิม
ระหว่ำงทำงเสี่ยวเชี่ยนไม่พูดอะไร เธอเอำแต่ก้มหน้ำไม่รู้ว่ำ
คิดอะไรอยู่
หำงตำอวี๋หมิงหลำงเห็นเมียท่ำทำงหงอยๆ ก็เกือบใจอ่อน
“ที่รัก นำยโกรธเหรอ?”
“คิดว่ำไงล่ะ?!”
พอได้ยินเสียงเข้มๆ ของเขำเสี่ยวเชี่ยนก็ก้มหน้ำต่ำกว่ำเดิม
จบกัน ตำทึ่มดำร์คโหมดน่ำกลัวมำก เธอรู้สึกว่ำโอกำสชนะ
ตำทึ่มดำร์คโหมดนี่มีไม่สูง
แต่เธอไม่ได้เป็นนักจิตวิทยำอ่อนหัด เสี่ยวเชี่ยนกลอกตำไป
มำพลำงวิเครำะห์ จำกสถำนกำรณ์ในตอนนี้เธอจะใช้ไม้แข็ง
ไม่ได้ เขำแข็งเธอต้องอ่อน ถ้ำอย่ำงนั้นต้องใช้มำรยำสยบ!
“ฉันผิดไปแล้ว… นำยตบตีฉันเถอะ เอำให้ช่วยเหลือตัวเอง
ไม่ได้เลยก็ได้นะ เรื่องครั้งนี้เป็นควำมผิดของฉันเอง”
“ท้ำเหรอ? คิดว่ำผมไม่กล้ำลงไม้ลงมือกับคุณ?”9 7 1 9
“ฉันกำลังสำนึกผิดในสิ่งที่ทำลงไปวันนี้”
“คุณรู้ไหมว่ำคุณเล่นแบบนี้มันอันตรำยแค่ไหน? ถ้ำผมไม่
คว้ำปืนไวตรงนี้ของคุณคงเลือดทะลักแล้ว!” อวี๋หมิงหลำงจะเอำ
นิ้วจิ้มไหล่เสี่ยวเชี่ยน แต่เธอยืดตัวขึ้นเล็กน้อยเพื่อให้มือของเขำ
จิ้มไปโดนจุดที่อำจทำให้เขำโมโหน้อยลง
“อย่ำมำใช้มำรยำ!” อวี๋หมิงหลำงที่รู้สึกได้ว่ำตัวเองติดกับ
รีบชักมือกลับพร้อมทั้งถลึงตำใส่เสี่ยวเชี่ยนด้วยควำมอำยปน
โมโห
“อ่อ” เสี่ยวเชี่ยนก้มหน้ำ
“เรื่องนี้อย่ำคิดว่ำผมจะปล่อยผ่ำนง่ำยๆ เข้ำใจไหม? ผม
จำเป็นต้องทำให้คุณรับรู้ถึงควำมรุนแรงของปั ญหำนี้!”
พออวี๋หมิงหลำงนึกถึงมีดที่เกือบทำให้เธอบำดเจ็บแล้วก็ยัง
ตกใจไม่หำย
ผู้หญิงคนนี้ใจกล้ำเหลือเกิน
“เรื่องบนโลกนี้มันยำกจะคำดเดำไม่ใช่เหรอ? ฉันจะไปรู้ได้
ไงว่ำพวกเรำจะไปเจอแก๊งนั้น ถ้ำไม่มีคนพวกนั้นนะ เรื่องรำบรื่น9 7 2 0
กว่ำนี้อีก”
อวี๋หมิงหลำงเห็นเธอยังจะแถเลยเอำนิ้วไปดีดหน้ำผำกเธอ
ด้วยควำมโมโห “ตื่นได้แล้ว! อะไรเรียกรำบรื่น? คิดว่ำเอำคน
ติงต๊องอย่ำงนั้นมำเป็นผู้ช่วยจะตบตำผมได้เหรอ?”
ถ้ำไม่ได้เกิดเหตุกำรณ์ที่เหนือควำมคำดหมำยนั่นเสี่ยวเฉียง
ไม่มีทำงยิงปืน
ถ้ำแค่นี้เขำมองไม่ออกก็เสียทีที่ได้รับยกย่องว่ำเป็นหัวหน้ำ
ใหญ่ทหำรหน่วยรบพิเศษที่อำยุน้อยที่สุดแล้ว
“พอนำยพูดถึงหูจื่อฉันก็นึกออกเรื่องหนึ่ง นำยจับผิดเขำได้
ยังไง?”
อวี๋หมิงหลำงล้วงไฟแช็คซิปโป้ ที่ยึดไว้ออกมำ เสี่ยวเชี่ยน
รับมำลูบดู “ทำไมเหมือนของที่ฉันซื้อให้นำยเลยล่ะ?”
“หึ ดูข้ำงใต้สิ”
เสี่ยวเชี่ยนพลิกดู ถึงได้เห็นถึงควำมโง่ของหูจื่อ สลักแซ่
ตัวเองเอำไว้ข้ำงใต้
ไฟแช็คซิปโป้เป็นไฟแช็คที่สลักอักษรได้ อันที่เสี่ยวเชี่ยนให้9 7 2 1
อวี๋หมิงหลำงได้สลักชื่อของเธอกับเขำไว้
แซ่ของพ่อหูจื่อเป็นแซ่ที่พบเจอได้ยำกมำก อวี๋หมิงหลำงเอำ
นิ้วลูบดูก็รู้ได้ทันที อีกอย่ำงใบหน้ำหูจื่อมำกน้อยก็มีเค้ำคล้ำยพ่อ
ตัวเองอยู่ พอสมองของอวี๋หมิงหลำงลองคิดดู ปฏิบัติกำรที่เล่น
ใหญ่แบบนี้เสี่ยวเชี่ยนคนเดียวไม่มีอำนำจมำกพอจะสั่งคนได้
มำกขนำดนี้ ต้องมีคนที่มีอำนำจอยู่เบื้องหลังแน่นอน
นี่เป็นเรื่องที่เขำคิดได้ภำยในเวลำเพียงชั่วพริบตำ
เสี่ยวเชี่ยนถึงกับอึ้ง เธอได้ประจักษ์ถึงควำมร้ำยกำจของอวี๋
หมิงหลำงแล้ว หมอนี่ได้เลื่อนขั้นไวขนำดนี้ใช่ว่ำจะไม่มีเหตุผล
สมองช่ำง…
“สำมีฉันสติปั ญญำเฉียบแหลมเหนือใครในใต้หล้ำ ฉัน
เลือกคนไม่ผิดจริงๆ สุดยอดไปเลยที่รัก!”
เสี่ยวเชี่ยนรีบชมเขำทันทีหวังจะกลบเกลื่อน เผื่อกลับไปเขำ
จะได้ลดโทษเธอให้เบำลง
อวี๋หมิงหลำงเหล่มองเธอ “ตอนนี้รู้จักกลัวแล้วเหรอ? ตอน
นั้นที่เล่นวำงแผนพิเรนทร์ทำไมไม่คิดบ้ำงว่ำผมจะโกรธ?”9 7 2 2
“คิดแล้ว แต่ต่อให้ย้อนเวลำได้ฉันก็จะเลือกทำแบบนี้อยู่ดี”
กำรที่เขำโกรธก็เป็นเรื่องปกติ ขอแค่เธอฉอเลำะใช้มำรยำ
หญิงเข้ำเดี๋ยวก็หำย
แต่ถึงแม้รู้ว่ำเขำจะโกรธ ถึงขนำดที่ว่ำเรื่องนี้อำจทำให้เธอ
กับเขำต้องเคืองใจกันไปพักหนึ่ง เสี่ยวเชี่ยนก็ไม่เสียใจที่ทำไป
อยู่ดี
เมื่อเทียบกับเขำโกรธ เธอเป็นห่วงกลัวว่ำเขำจะกลำยเป็น
แบบเมื่อชำติก่อนมำกกว่ำ
“ผมจะจับปืนได้อีกหรือเปล่ำ คุณแคร์ขนำดนั้นเลยเหรอ?”
อวี๋หมิงหลำงถำมขึ้นหลังจำกเงียบไปสักพัก
“ฉันไม่แคร์หรอก นำยจะยิงปืนได้ไหมฉันไม่สน แต่ฉันไม่
อยำกเห็นนำยไม่มีควำมสุข”
เสี่ยวเชี่ยนตอบตำมตรง
ก็เหมือนกับมือซ้ำยที่คนเรำใช้ไม่บ่อย แต่ถ้ำไม่มีก็จะส่งผล
ต่อชีวิตคนเรำ ยิ่งไปกว่ำนั้นสิ่งที่ซ่อนอยู่เบื้องหลังกำรใช้ปืนไม่ได้
ของเขำก็คืออดีตอันเจ็บปวด9 7 2 3
อวี๋หมิงหลำงซึ้งใจกับควำมแน่วแน่ของเธอ เอ็นดูกับคำพูด
ที่เธอไม่อยำกเห็นเขำไม่มีควำมสุข
“ที่นำยเป็นทหำรก็เพื่อใช้ปืนปกป้องควำมเชื่อของตัวเองกับ
ทุกสิ่งที่นำยรักไม่ใช่เหรอ? ก็เหมือนกับวันนี้ กระสุนทุกนัดที่ถูก
ยิงออกไปล้วนมีควำมหมำย หำกวันนั้นปำหลำงจับฉันเป็นตัว
ประกัน นำยยังจะรู้สึกผิดที่ยิงปืนออกไปไหม?”
เสี่ยวเชี่ยนมองเขำเพื่อรอคอยคำตอบ
ถึงแม้จะรู้สึกว่ำเส้นทำงข้ำงหน้ำมืดมน แต่ขอแค่หันกลับไป
ก็ยังคงเห็นแสงสว่ำงจำกตัวเธอเปล่งประกำย เข้ำใจแล้วว่ำเธอก็
คือขอบเขตในใจของเขำ เธอปรำกฏตัวในยำมที่เขำต้องกำร
เสี่ยวเชี่ยนยังคงรอคำตอบจำกเขำ เธอรู้ว่ำหลังจำกที่เขำได้
ยิงปืนนัดนั้น อำกำรของเขำก็ดีขึ้นมำก ขอแค่เสริมด้วยกำรชี้แนะ
หน่อยก็จะเดินออกมำจำกควำมเจ็บปวดได้
เมื่อชำติก่อนเธอขำดก้ำวนี้ไป อีกทั้งต่อมำยังถูกเธอทิ่มแทง
ด้วยกำรหนีกำรแต่งงำนอีก เวลำนี้เสี่ยวเชี่ยนแค่อยำกใช้ควำม
รักอันเต็มเปี่ยมมำชดเชยบำดแผลจำกทั้งสองชำติ
“นัดเมื่อกี้ที่ผมยิงมันเป็นเรื่องบังเอิญมำกกว่ำมั้ง?”9 7 2 4
อวี๋หมิงหลำงเองก็ไม่รู้ว่ำเมื่ อครู่เขำยิงไปได้ยังไง
สัญชำตญำณของเขำทำงำนทันทีเมื่อเห็นเสี่ยวเชี่ยนมีอันตรำย
ถึงได้จับปืนขึ้นมำยิงโดยไม่ลังเล แต่หลังจำกที่ช่วยเสี่ยวเชี่ยนได้
แล้วลองจับปืนอีก ควำมรู้สึกหวำดกลัวนั้นก็กลับมำอีก
“ไม่บังเอิญหรอก นำยยิงปืนได้ก็แสดงว่ำสำมำรถรักษำได้
อันที่จริงมำถึงขั้นนี้แล้วที่เหลือก็จัดกำรง่ำย อยู่ที่นำยจะอยำกให้
ควำมร่วมมือกับฉันไหม เสี่ยวเฉียง ครั้งนี้เป็นสถำนกำรณ์จำลอง
ที่ฉันสร้ำงขึ้นเพื่อรักษำนำยก็จริง แต่ถ้ำอีกหน่อยฉันเจออันตรำย
ฉันก็เชื่อใจนำยคนเดียวเท่ำนั้น สถำนกำรณ์ในตอนนี้นำยกำลัง
เจอปั ญหำ คนที่นำยเชื่อใจได้เพียงคนเดียวก็คือฉัน”
อวี๋หมิงหลำงไม่มีทำงจดจำว่ำหิมะแรกของปี นี้ตกลงมำ
เมื่อไร และก็ไม่มีทำงจดจำว่ำต้นเงินทองในบ้ำนเริ่มแตกหน่อ
ออกมำตอนไหน แต่ในใจของเขำจดจำควำมรู้สึกที่สุดแสน
ประทับใจนี้ได้แน่นอน