แผนรักสยบใจบอสสาวตัวร้าย - บทที่ 1178 ลูกเชี่ยนร้องไห้ทำไม

อวี๋หมิงหลำงไม่สงสัยเลยว่ำหำกเขำไม่รีบแยกออกจำกเสี่ยว
เชี่ยน ผลไม้ที่อยู่ในจำนนั้นอำจมำทักทำยใบหน้ำของเขำแทน
“หมิงหลำง ทำงำนมำทั้งวันคงลำบำกมำกใช่ไหม? รีบมำกิน
ผลไม้เร็ว” เจี่ยซิ่วฟำงแสร้งทำเป็นเชิญชวนอย่ำงอำรมณ์ดี
“ไม่ลำบำกครับ” ให้เขำแยกกับเมียนี่สิลำบำก!
ภูตจิ๋วในใจอวี๋หมิงหลำงตะโกน
“แม่! จะเข้ำมำทำไมไม่เคำะประตู?! นิสัยไม่ดีแบบนี้เมื่อไร
จะแก้!!”
เสี่ยวเชี่ยนล่ะยอมใจแม่เธอจริงๆ ตอนอยู่บ้ำนก็ชอบบุกเข้ำ
ห้องต้ำหลงโดยไม่เคำะประตูก่อน นี่มำอยู่บ้ำนเธอยังจะเป็นแบบ
นี้อีก! มำรยำทของป้ำคนนี้ทำไมแก้ไขยำกจริง!
เจี่ยซิ่วฟำงด่ำเสี่ยวเชี่ยนด้วยสำยตำ ไอ้ลูกคนนี้นี่!
“มำๆ หมิงหลำง กินผลไม้หน่อยนะ เชี่ยนเอ๋อร์ก็กินด้วยสิ
ช่วงนี้แกต้องบำรุงเยอะๆ อย่ำเอำอะไรไปทับท้องบ่อยๆ รู้ไหม?”9 9 5 2
ประโยคสุดท้ำยนี่ควำมหมำยชัดเจนเสียยิ่งกระไร
อวี๋หมิงหลำงอยู่ต่อไม่ได้แล้ว กินอะไรเล่ำ ถ้ำยังไม่รีบ
ออกไปเดี๋ยวแม่ยำยจะพูดตรงยิ่งกว่ำเดิม เขำหยิบโทรศัพท์แล้ว
หำข้ออ้ำงออกไปห้องรับแขก
พอเขำออกไปปุ๊ บเจี่ยซิ่วฟำงก็ล็อคประตูทันทีแล้วขึ้นไป
นั่งขัดสมำธิบนเตียงข้ำงเสี่ยวเชี่ยน ยังไม่ทันที่เธอจะอ้ำปำกพูด
เสี่ยวเชี่ยนก็ชิงพูดก่อน
“แม่ทำอะไรระวังหน่อยได้ไหม? ดีที่เสี่ยวเฉียงนิสัยดี ไม่
เรื่องมำก ถ้ำเขำเป็นผู้ชำยใจแคบเจอแม่ยำยที่ไม่เคำะประตูแบบ
นี้ แม่ว่ำเขำจะอำรมณ์เสียไหม? อีกไม่กี่ปีต้ำหลงก็ต้องมีเมีย ถ้ำ
แม่ยังไม่แก้นิสัยแบบนี้ได้มีปั ญหำกับลูกสะใภ้แน่ แล้วอย่ำมำ
ร้องไห้กับหนูนะ!”
“เพรำะฉันไม่ระวังหรือพวกแกไม่ระวังกันแน่? ฉันจะบอกแก
ให้นะ ช่วงท้องอ่อนๆ ครรภ์ยังไม่นิ่งอย่ำพยำยำมอยู่ใกล้ชิดกัน!”
เจี่ยซิ่วฟำงยื่นจำนผลไม้ให้เสี่ยวเชี่ยน ยังไม่ลืมเล่ำประสบกำรณ์
ของตัวเองให้ฟั ง
“สมัยก่อนตอนที่ฉันมีแกก็ไม่ได้ระวังเรื่องนี้ แกเลยสุขภำพ9 9 5 3
อ่อนแอตั้งแต่เล็ก สำมวันดีสี่วันไข้ ต้องโทษพ่อที่ไม่ได้เรื่องของ
แก! แล้วก็ ตอนท้องแกอย่ำอำรมณ์เสียอย่ำทะเลำะกับหมิงหลำง
ฉันล่ะสงสัยที่น้องแกโง่เพรำะตอนท้องมันฉันทะเลำะกับไอ้พ่อไม่
เอำไหนนั่นบ่อยหรือเปล่ำ”
เวลำว่ำงๆ เจี่ยซิ่วฟำงชอบนั่งคิด ทำไมลูกสองคนถึงได้นิสัย
กับไอคิวต่ำงกันขนำดนี้ สุดท้ำยก็คิดเอำเองว่ำเป็นเพรำะตอน
ท้อง
“แม่มำบอกหนูทำไม?” เสี่ยวเชี่ยนไม่รู้จะขำหรือร้องไห้ดี
แม่เธอก็พูดตรงเหลือเกิน มิน่ำเสี่ยวเฉียงถึงรีบเผ่น
เสี่ยวเฉียงไม่ได้ว่ำอะไร แต่ในใจเสี่ยวเชี่ยนกลับไม่ค่อย
พอใจเท่ำไร แม่เธอเอำแต่กรอกใส่หูว่ำคนท้องห้ำมทำนั่นทำนี่
ไม่ได้สนเลยว่ำมันสมเหตุสมผลหรือเปล่ำ แทบอยำกจะยัด
ควำมคิดทุกอย่ำงลงสมองเธอ ถ้ำไม่ทำตำมก็จะบ่นไม่หยุด
ประสบกำรณ์ท้องของคนสองรุ่นย่อมมีบำงอย่ำงที่ขัดแย้ง
กันบ้ำง บวกกับบำงครั้งเจี่ยซิ่วฟำงก็ทำในสิ่งที่ไม่ค่อยเหมำะ พอ
มำอยู่ด้วยเสี่ยวเชี่ยนก็เริ่มเครียด อดนึกถึงช่วงวันเก่ำๆ ที่หูโล่ง
ไม่ได้ เริ่มอยำกให้แม่กลับไปอยู่บ้ำนแต่ก็ไม่รู้จะเอ่ยปำกพูด
อย่ำงไร9 9 5 4
ทำได้แค่ก้มหน้ำกินผลไม้ เอ๊ะ มีแตงหวำนด้วย?
“แม่หำซื้อแตงหวำนในฤดูนี้มำได้ไง? เห็นพูดบ่อยๆ ว่ำ
ผลไม้ผิดฤดูไม่อร่อย” เสี่ยวเชี่ยนหยิบมำกิน ไม่อร่อยจริงด้วย
กินคำเดียวก็วำงลงแล้วเปลี่ยนไปกินแอปเปิล
“ก็แกบ่นอยำกกินไม่ใช่เหรอ? ตอนฉันคลอดแกเปลืองแรง
ไปตั้งมำก อีกอย่ำงตอนเด็กแกก็เกือบตำย ฉันไม่อยำกให้ลูกสำว
ฉันต้องมำซ้ำรอยเดียวกับฉัน เชี่ยนเอ๋อร์ ฉันว่ำฉันไม่กลับดีกว่ำ
อยู่ดูแลแกที่นี่จนกว่ำจะคลอด รอแกอยู่ไฟครบเดือนแล้วฉันค่อย
กลับดีไหม?”
“เอ่อ… แม่ก็เห็นแล้วนี่หนูไม่เป็นอะไร มีคนวนเวียนมำหำ
ไม่ได้ขำด แม่รีบกลับไปดีกว่ำ”
เสี่ยวเชี่ยนคิดว่ำกว่ำแม่จะสร้ำงครอบครัวใหม่ได้ไม่ใช่เรื่อง
ง่ำย ถ้ำมำอยู่กับเธอเกินครึ่งปีต่อให้อำเลี่ยวไม่ว่ำอะไรเธอนี่
แหละจะทนไม่ไหว อีกอย่ำงถ้ำแม่เอำแต่มำดูแลเธอแล้วทำงหลิว
เหมยจะท ำไง?
ต่อให้เป็นแม่เลี้ยง แต่ลำเอียงอย่ำงเห็นได้ชัดก็คงไม่เหมำะ
อย่ำงไรเสียบ้ำนเธอก็มีแม่บ้ำน แม่เธอมำอยู่ด้วยก็ได้แค่บ่นกับ9 9 5 5
ทำให้ลูกเขยทำตัวไม่ถูก เธอเองก็อยำกพักหูบ้ำง
“ก็ฉันไม่วำงใจแก… เชี่ยนเอ๋อร์ แกว่ำเป็นเพรำะฉันยังตกใจ
ไม่หำยหรือเปล่ำ วันนั้นที่น้องชำยแกเกิดเรื่องฉันฝั นว่ำแกท้อง
โตแล้วไม่มีใครดูแล ฉันก็เลยเป็นห่วงแกมำกนี่ไง”
ที่เจี่ยซิ่วฟำงใส่ใจมำกขนำดนี้สำเหตุหนึ่งก็เป็นเพรำะฝั นนั่น
ด้วย พอเธอตื่นมำก็รู้สึกแย่มำก
เสี่ยวเชี่ยนขำ “ต้ำหลงเกิดเรื่องแล้วทำไมแม่ฝั นถึงหนู?”
“ฉันก็ไม่รู้โว้ย! พอให้เลือดน้อยชำยแกเสร็จฉันก็ง่วง
สะลึมสะลือฝั นว่ำแกไม่มีเงินไม่มีคนดูแล อุ้มท้องโตอยู่ในบ้ำน
เก่ำๆ แคบๆ หน้ำหนำวไม่มีเงินจ่ำยค่ำฮีทเตอร์ทำได้แค่ซุกตัว
ในผ้ำห่มไฟฟ้ำ ฉันเห็นแล้วก็ปวดใจ ฉันเลยคิดว่ำฉันจะปล่อยให้
ลูกสำวฉันเป็นแบบนั้นได้ยังไง ฉันพยำยำมจะไปหำแกแต่ก็ไป
ไม่ได้…”
ถึงจะเป็นควำมฝั น แต่พอนึกถึงทีไรเจี่ยซิ่วฟำงก็น้ำตำคลอ
มันเหมือนจริงมำก
เธอเห็นลูกสำวคนโตที่เก่งทุกอย่ำงตกอับเหมือนไม่มีแม่ ตั้ง
ท้องก็ไม่มีคนดูแล สุดท้ำยตอนคลอดเกือบถูกไล่ออกจำก9 9 5 6
โรงพยำบำลเพรำะไม่มีเงิน พอเธอตื่นขึ้นมำก็รู้สึกแย่อยู่นำน
ตอนแรกเสี่ยวเชี่ยนยังหัวเรำะกับควำมเล่นใหญ่ของแม่ แต่
ยิ่งฟั งเธอก็ยิ่งขำไม่ออก
“แม่ ยังฝั นว่ำอะไรอีก?”
“ฉันยังฝั นเห็นแกท้องโตเดินผ่ำนแผงขำยผลไม้ก็เอำแต่จ้อง
แตงหวำน แต่มันแพงมำกแกหยิบตังค์ออกมำดูแล้วก็เดินหนี พอ
ตื่นมำฉันก็รู้สึกแย่มำก ลูกสำวฉันอยำกกินอะไรทำไมจะซื้อให้
ไม่ได้”
ดังนั้นวันนี้ตอนซื้อผลไม้เจี่ยซิ่วฟำงจึงตั้งใจซื้อแตงหวำนมำ
สองสำมลูกด้วย แต่น่ำเสียดำยที่เสี่ยวเชี่ยนไม่กิน
“ฉันเห็นในฝั นเป็นแบบนั้นก็เลยอยำกให้แกได้กินเยอะๆ
เห้อ ฝั นมันก็คือฝั นไม่ใช่เรื่องจริง ชิ้นนี้แกกัดแล้วเดี๋ยวฉันไปปำด
ทิ้งแล้วเอำไปให้ต้ำหลงกิน” เจี่ยซิ่วฟำงยืนขึ้น แต่เสี่ยวเชี่ยนกลับ
กอดแม่เอำไว้
“แม่…”
“อ้ำวๆ ร้องไห้ทำไม? ถ้ำแกเสียดำยงั้นเอำไว้นี่แหละไม่ให้9 9 5 7
น้องแกกินแล้ว ไม่ต้องร้อง! น้องแกจะกินได้ก็ต้องเป็นของเหลือ
จำกแกเท่ำนั้น ฉันตั้งใจซื้อมำให้แก!” เจี่ยซิ่วฟำงไม่รู้ว่ำทำไม
เสี่ยวเชี่ยนถึงร้องไห้ ยังคิดว่ำเสี่ยวเชี่ยนจะไม่พอใจเสียอีก
เสี่ยวเชี่ยนไม่พูด เอำแต่กอดแม่แล้วร้องไห้
สิ่งที่แม่เธอพูดมันเป็นควำมฝั นที่ไหนกัน มันคือเรื่องที่เคย
เกิดขึ้นกับเธอในชำติที่แล้วต่ำงหำก!
เมื่อชำติก่อนตอนที่เธอท้องเสี่ยวเหวยฐำนะควำมเป็นอยู่ไม่
ดี ต้องประหยัดอดออม ตอนนั้นเธอได้แต่แค้นครอบครัว แค้น
พ่อเฮงซวยนั่นและก็พลอยแค้นแม่ที่รักลูกชำยมำกกว่ำลูกสำวไม่
สนใจใยดีเธอ ทั้งที่จริงๆ แล้วตอนนั้นแม่เธอก็เอำตัวเองไม่รอด
พ่อเฮงซวยไล่แม่เธอออกจำกบ้ำนไปแต่ตัว แม่เธอต้องกลับไป
อยู่บ้ำนนอกอย่ำงลำบำกจนสุดท้ำยป่ วย ขนำดตัวเองยังดูแล
ไม่ได้แล้วจะดูแลเธอได้อย่ำงไร
ตอนนี้พอได้ยินแม่เธอแสดงควำมรัก เสี่ยวเชี่ยนก็รู้สึกจุกอก
อย่ำงบอกไม่ถูกอีกทั้งยังแอบรู้สึกผิดต่อแม่จึงร้องไห้ออกมำ
พอเธอร้องไห้หนักก็ดึงดูดให้อวี๋หมิงหลำงกับต้ำหลงเข้ำมำ
ต้ำหลงเดินขำกะเผลก อวี๋หมิงหลำงจึงเข้ำมำในห้องได้ก่อน9 9 5 8
“ลูกเชี่ยนเป็นอะไร?”