แผนรักสยบใจบอสสาวตัวร้าย - บทที่ 1213 สองแม่ลูกผูกพันน่ำซึ้งใจ

เวลำนี้สมองเสี่ยวเชี่ยนคิดอะไรไม่ได้มำก เธอถูกผลักให้ลื่น ลงไปตำมเนินที่ดูเหมือนปลอดภัยสุดแล้วในตอนนี้ ไปหยุดตรง ด้ำนล่ำงที่มีคนถูกเหยียบจนเลือดนองพื้นพอดี เธอรู้สึกอยำก มวนท้องมำก รีบวิ่งไปเคำน์เตอร์ที่ใกล้ที่สุด ตอนนี้พนักงำน กำลังตกใจ อยู่ๆ ก็เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นจึงทำอะไรไม่ถูก

“ขอนั่งพักหน่อยนะคะ” เสี่ยวเชี่ยนเข้ำไปนั่งด้ำนในด้วย สภำพหมดแรง

ตกใจมำก

อันที่จริงทำงหนีของเธอนั้นฉลำดสุดแล้ว เพรำะหลังจำกที่ เกิดเหตุกำรณ์คนเหยียบกัน ทุกคนต่ำงมุ่งหนีไปทำงเดียวกัน คน แน่นมำก ถ้ำเสี่ยวเชี่ยนหนีช้ำกว่ำนี้อำจถูกกลืนไปในฝูงชนแล้ว

พอลงมำได้แล้วหันไปมองจุดเกิดเหตุเธอยังตกใจไม่หำย ถ้ำไม่มีมู่เสี่ยวเฟิ่งที่อยู่ๆ ก็โผล่มำ เธออำจจะเหมือนคนพวกนั้น ที่ถูกเบียดถูกเหยียบจนบำดเจ็บ

ถึงตอนนั้นลูกของเธอคง…

1 0 2 4 3

เสี่ยวเชี่ยนลูบท้อง ตอนนี้ควำมหวำดกลัวปกคลุมจิตใจไป หมด

เสียงด้ำนนอกชุลมุนมำก มีทั้งเสียงคนกรีดร้อง ร้องด้วย ควำมเจ็บปวด เสียงร้องไห้ ปะปนกันไปหมด บันไดเลื่อนหยุด แล้ว แต่เท่ำที่ดูมีคนบำดเจ็บจำนวนไม่น้อย เจ็บถึงขั้นไหนไม่ อำจรู้ได้

“น่ำกลัวมำก…” พนักงำนเห็นแล้วก็กลัว อดพูดไม่ได้ เคำน์เตอร์ของพวกเธอเป็นสินค้ำรำคำแพง มีกฎอยู่ว่ำห้ำมไป ไหนจนกว่ำจะได้รับอนุญำต ไม่อย่ำงนั้นคงวิ่งไปดูแล้ว

“พี่ไม่เป็นไรใช่ไหม? ดวงแข็งมำกเลยนะคะ ถ้ำไม่มีคนดึงพี่ ออกมำคงแย่กว่ำนี้” พนักงำนพูดกับเสี่ยวเชี่ยน

คนเหรอ!

เวลำนี้เสี่ยวเชี่ยนได้สติแล้ว มู่เสี่ยวเฟิ่ง!

เธอพยำยำมยืนขึ้นทั้งๆ ที่ขำยังอ่อนแรงแล้วมองกลับไป ทำงเดิม ผู้คนกำลังชุลมุน แล้วจะเห็นเงำของมู่เสี่ยวเฟิ่ งได้ อย่ำงไร?

1 0 2 4 4

มู่เสี่ยวเฟิ่งมำจำกทำงไหน หนีไปทำงไหน แล้วเห็นเธอเข้ำ มำช่วยเธอได้ยังไง เรื่องพวกนี้เสี่ยวเชี่ยนไม่รู้เลย

เธอรู้แค่ว่ำ ถ้ำไม่มีมู่เสี่ยวเฟิ่ง อย่ำว่ำแต่ลูกเลย เอำแค่ตัว เธอก็คงจะเจ็บตัวไม่น้อยแน่

เกิดเรื่องใหญ่ขึ้นกับตัวเองแบบนี้เสี่ยวเชี่ยนแข้งขำอ่อนไป หมด หัวใจเต้นแรงจนตอนนี้ก็ยังไม่สงบ ด้ำนหน้ำคนเยอะมำก มองไม่ออกว่ำใครเป็นใคร ทันใดนั้นเธอก็ได้ยินเสียงตะโกนเรียก ที่ดังมำก

“ลูกสำวฉัน! ลูกสำวฉันล่ะ!!!”

ข้อดีของคนเสียงดังก็คือต่อให้จะมีเสียงดังวุ่นวำยแค่ไหนก็ ยังข่มได้ ปกติเจี่ยซิ่วฟำงเป็นคนเสียงดังมำก เวลำนี้ร้อนใจเสียง ยิ่งดังกว่ำเดิม เธอจำได้ว่ำเมื่อกี้เธอเห็นลูกสำวเธอกำลังลงมำ จำกชั้นสองแล้วนะ!

ตอนที่เสี่ยวเชี่ยนกำลังลงบันไดเลื่อน เจี่ยซิ่วฟำงเห็นลูกสำว แล้ว จำกนั้นพอเธอก้มเลือกสร้อยทองที่จะให้หลำน ไม่กี่วินำที ถัดมำก็ได้ยินเสียงคนร้อง เธอจึงรีบวิ่งมำทำงนี้เหมือนคนไร้สติ สมองนึกถึงแต่เสี่ยวเชี่ยน

1 0 2 4 5

ฟู่ กุ้ยเองก็ตกใจ เขำขับรถมำให้สองแม่ลูกคู่นี้ ใครจะไปคิด ว่ำจะเกิดอุบัติเหตุที่น่ำกลัวแบบนี้ขึ้น!

จึงรีบวิ่งมำทำงนี้ด้วย

เวลำนี้ภำยในห้ำงชุลมุนมำก เจี่ยซิ่วฟำงตกใจหน้ำซีด พยำยำมเบียดคนเข้ำไปข้ำงหน้ำ

เสี่ยวเชี่ยนรีบลุกขึ้นตะโกนเรียก “แม่ หนูอยู่นี่!”

สองแม่ลูกอยู่ห่ำงกันไม่กี่เมตร แต่เสี่ยวเชี่ยนเสียงเบำจึงถูก กลบหมด เธอเห็นแม่เธอเบียดเข้ำไปข้ำงหน้ำเหมือนคนบ้ำ ถูก ชนก็ไม่สนใจ เธอเห็นน้ำตำของแม่ที่ตกใจจนร้องไห้ออกมำด้วย

“เชี่ยนเอ๋อร์ เชี่ยนเอ๋อร์!” เจี่ยซิ่วฟำงยังคงเบียดเข้ำไป แต่ เวลำนี้คนยืนกันแน่นมำก ทั้งคนที่มำมุงดู ทั้งเจ้ำหน้ำที่ที่มำ ช่วยเหลือ เบียดเสียดกันอยู่ตรงนั้น เธอนึกสภำพลูกสำวถูก เหยียบเนื้อตัวเต็มไปด้วยเลือดก็ร้อนใจมำก ตะโกนเรียกพลำง ร้องไห้

“หลบหน่อย ลูกสำวฉันอยู่ในนั้น ลูกแม่! เชี่ยนเอ๋อร์ แม่ มำแล้ว!”

1 0 2 4 6

เวลำแบบนี้หัวใจของคนเป็นแม่มีแค่ควำมปลอดภัยของลูก และสีหน้ำของแม่ในตอนนี้เองที่ทำให้เสี่ยวเชี่ยนจดจำไปตลอด ชีวิต ซึ่งเธอก็ได้บันทึกเรื่องรำวของแม่ไว้ในตอนหลัง แต่นี่ก็เป็น เรื่องในภำยหลัง

เสี่ยวเชี่ยนเห็นแม่เธอเบียดเข้ำไปข้ำงหน้ำเหมือนคนบ้ำ ทันใดนั้นน้ำตำก็ไหลออกมำ

ไม่ว่ำเธอจะรำคำญที่แม่ชอบบ่นแค่ไหน แต่ควำมเป็นห่วง ของแม่ในตอนนี้ทำให้เธอซำบซึ้งใจมำก เสี่ยวเชี่ยนออกจำกตรง นั้นแล้วเบียดเข้ำไปดึงเสื้อแม่

เจี่ยซิ่วฟำงในเวลำนี้เข้ำสู่สภำวะขำดสติแล้ว เธอเห็น ด้ำนหน้ำคนยืนล้อมกันแน่นเบียดเข้ำไปไม่ได้แล้ว ในสมองมีแต่ ลูกสำว เธอรู้สึกว่ำมีคนดึงเธอจำกด้ำนหลังจึงตะโกนด่ำโดยไม่ หันไป “ไม่ต้องเบียดแล้ว! ลูกสำวฉันอยู่ในนั้น! ถ้ำลูกฉันเป็น อะไรไปฉันก็ไม่อยู่แล้วเหมือนกัน!”

“แม่ หนูอยู่นี่ หนูไม่เป็นไร!”

ตอนที่มู่เสี่ยวเฟิ่งช่วยเสี่ยวเชี่ยนออกมำเจี่ยซิ่วฟำงรู้แล้วว่ำ ทำงนั้นเกิดเรื่อง เธอวิ่งไปทำงนั้นเหมือนคนบ้ำ เนื่องจำก

1 0 2 4 7

สถำนกำรณ์วุ่นวำยจึงทำให้ไม่เห็นว่ำเสี่ยวเชี่ยนถูกช่วยออก มำแล้ว เธอจึงคิดว่ำเสี่ยวเชี่ยนติดอยู่ในนั้น

พอได้ยินเสียงเสี่ยวเชี่ยนจึงหันไป หลังจำกที่เห็นเสี่ยวเชี่ยน อยู่ในสภำพที่สมบูรณ์ดี สมองของคนเป็นแม่คิดอะไรไม่ได้มำก รีบจูงมือเสี่ยวเชี่ยนออกจำกตรงนั้น ฟู่ กุ้ยที่อยู่ข้ำงๆ พอเห็นเสี่ยว เชี่ยนก็ดีใจมำก รีบกันคนเพื่อให้สองแม่ลูกออกไปได้ เมื่อไปอยู่ ในที่ๆ คนน้อยแล้ว เจี่ยซิ่วฟำงก็เอำมือสั่นๆ ลูบใบหน้ำเสี่ยว เชี่ยนไปมำ น้ำตำไหลอำบแก้ม

“เชี่ยนเอ๋อร์… เชี่ยนเอ๋อร์!”

“หนูอยู่นี่แล้วแม่” เสี่ยวเชี่ยนเองก็ร้องไห้ แม่เธอเรียกชื่อเธอ กี่ครั้งเธอก็ตอบหมด

เมื่อแน่ใจแล้วว่ำเป็นลูกสำวตัวเอง ลูกเธอไม่ได้รับบำดเจ็บ เจี่ยซิ่วฟำงถึงปล่อยโฮออกมำ กอดเสี่ยวเชี่ยนแน่นไม่ยอมปล่อย

“ลูกแม่! แม่ตกใจหมดเลย!”

เมื่อกี้เธอคิดว่ำลูกเธอเกิดเรื่องแล้ว ไม่รู้ว่ำตัวเองทำอะไรไป บ้ำง เธอรีบเข้ำไปตรงนั้นตำมสัญชำตญำณของคนเป็นแม่ เวลำ นี้เห็นลูกตัวเองปลอดภัยแล้วเธอถึงโล่งใจ

1 0 2 4 8

“หนูไม่เป็นแล้วแม่ หนูไม่เป็นไร” เสี่ยวเชี่ยนเอำมือลูบตัว ปลอบแม่ขณะเดียวกันก็ปลอบให้ตัวเองหำยตกใจด้วย

ไม่แปลกที่แม่เธอจะช็อคขนำดนี้ เพรำะตัวเธอเองก็ตกใจ มำกเหมือนกัน

อุบัติเหตุเกิดขึ้นในชั่วพริบตำ เธอเกือบไม่รอดแล้ว

เจี่ยซิ่วฟำงกอดเสี่ยวเชี่ยนร้องไห้สักพักถึงดีขึ้น หลังจำกที่ แน่ใจแล้วว่ำเสี่ยวเชี่ยนไม่ได้บำดเจ็บจึงถำมขึ้น

“แกออกมำได้ยังไง? หรือคนที่ฉันเห็นว่ำกำลังลงมำไม่ใช่ แก?”

“ใช่หนูแม่… รอเดี๋ยวนะ ขอหนูโทรก่อน”

เสี่ยวเชี่ยนหยิบมือถือออกมำ ระหว่ำงแจ้งตำรวจกับบอกอวี๋ หมิงหลำงเธอเลือกอย่ำงหลัง

เวลำนี้เธอกลับไม่แน่ใจว่ำคนที่เพิ่งช่วยเธอออกมำใช่มู่เสี่ยว เฟิ่งหรือเปล่ำ เพรำะเหตุกำรณ์ฉุกละหุกมำก อีกทั้งเธอก็ยังอยู่ ในช่วงตกใจมำก ไม่รู้ว่ำเธอตำฝำดไปหรือมู่เสี่ยวเฟิ่งช่วยเธอไว้ จริงๆ เธอไม่แน่ใจ

1 0 2 4 9

เธอโทรไปหำอวี๋หมิงหลำง โชคดีมำกที่โทรติด

“เมียจ๋ำ เดี๋ยวผมสรุปงำนเสร็จก็ได้กลับบ้ำนแล้ว เซอร์ไพรส์ ไหม?” น้ำเสียงของเสี่ยวเฉียงดูดีใจมำก ดูท่ำกำรซ้อมรบจบลง แล้ว

“รีบกลับมำได้แล้ว! เมียเรำน่ะเกือบตำยแล้วรู้ไหม!” เจี่ยซิ่ วฟำงยังไม่หำยตกใจ เธอตะโกนใส่โทรศัพท์

“เกิดอะไรขึ้น?!” อวี๋หมิงหลำงได้ยินแบบนั้นก็เสียงเครียด ขึ้นมำทันที ตอนนี้เขำอยู่บนรถไม่รู้ว่ำเกิดอะไรขึ้น

“เรื่องมันยำว… ฉันอยำกถำมนำยว่ำ ตอนนี้มู่เสี่ยวเฟิ่งอยู่ ไหน?”

เสี่ยวเชี่ยนกลัวเขำตกใจเลยยังไม่ได้เล่ำเรื่องให้ฟั ง