The Divine Nine Dragon Cauldron - ตอนที่ 1160 - สอบสวนบนเรือ

　　เป็นปัญหารึ?นั่นไม่ใช่เรื่องใหญ่ ซือหยูเลื่อนดัชนีแตะปลายจมูก จากนั้นเขาก็กระโดดลงจากเรือในพริบตาต่อหน้าเซียนที่เฝ้าบันไดลิงทั้งสองคน
　　เมื่อซือหยูขยับตัวแสงสีทองก็ถูกปลดปล่อยออกมา มันฆ่าอีกาอสูรไปมากมาย อีกทั้งยังฆ่าอีกาเซียนขั้นหนึ่งที่ปิดล้อมเซียนเฒ่า มันถูกลำแสงสีทองแทงและตายโดยไม่ทันได้กรีดร้อง
　　ต่อมาเขาก็ใช้ภาพเขียนทัณฑ์ภูติสุริยาทมิฬเก้าดวงแล่นผ่านเผากาอสูรไปมากมาย
　　กาอสูรเหล่านี้ฉลาดเมื่อเห็นพรรคพวกตาย พวกมันก็หนีไปในทันที
　　คนที่ถูกล้อมรอดชีวิต
　　หลายคนรู้สึกขอบคุณพวกเขาตกใจเมื่อเห็นว่าการโจมตีเดียวของเขาทำให้กาอสูรเซียนสองตัวบาดเจ็บสาหัส　　เดี๋ยวสิทุกอย่างเรียบร้อยแล้วรึ?
　　“ขึ้นมาเถอะ”
　　ซือหยูมองฝูงกาตรงหน้าเขาก้าวขึ้นเหยียบอีกาจ่าฝูงและพุ่งไปยังเซียนเฒ่า
　　ด้วยพลังของกายาเก้ามังกรกาอสูรตายไปอีกหลายตัว
　　เซียนเฒ่าดีใจที่ถูกช่วยชีวิตเขาถอยมาที่ข้างซือหยูและโค้งคำนับ
　　“ขอบคุณท่านมากที่ช่วยเหลือข้าไม่รู้จะตอบแทนท่านอย่างไรเลย…อ๊ะ…”
　　เขาเงยหน้าอย่างมั่นใจและเห็นว่าเป็นซือหยูเขาตกใจ เขาคิดว่าเป็นผู้อาวุโสบนเรือที่เห็นพลังอันไม่สมดุลและลงมาเพื่อช่วย แต่คนที่ช่วยกลับเป็นคนที่มีพลังใกล้เคียงเขาได้อย่างไร?
　　ซือหยูเตรียมการโจมตีไว้แล้วเขาไปที่แนวหน้าของการต่อสู้
　　แม้ชายหนุ่มจะเก่งกล้าเขาก็ถูกศัตรูรายล้อม　　ราชากาอสูรทำให้ยากที่เขาจะหนีเขาต้องเข้าไปจัดการราชากาอสูรให้ได้ เพราะถ้าหากไม่มีมัน พวกกาธรรมดาก็ทำอะไรไม่ได้
　　ซือหยูเรียกกระบี่ไผ่เงินกล้วยไม้สวรรค์ทั้งสามเล่มออกมา
　　เมื่อซือหยูได้เป็นอสูรเนรมิตรดวงวิญญาณของเขาได้พัฒนาขึ้นในอีกระดับ เขาสามารถใช้เพลงกระบี่ไตรสุริยาได้อย่างง่ายดาย พวกมันตั้งค่ายกลอย่างเต็มที่ พลังถูกใช้ออกมาในขั้นสูงสุด
　　“พี่ชายฝ่าวงล้อมออกมา! หนีเร็ว!”
　　เสียงดังของซือหยูทะลวงฝูงกาไปกระบี่ไผ่เงินกล้วยไม้สวรรค์จมหายไปในมิติ พวกมันเข้าไปล้อมราชากาอสูร
　　พร้อมกันนั้นซือหยูยังฝ่าวงล้อมฝูงกาเพื่อเปิดทางให้คนที่ถูกล้อม
　　ชายหนุ่มถือค้อนรู้ตัวเองนานแล้วว่าเขาตกอยู่ในอันตรายแต่ก็ไม่มีใครช่วยเขาเขาไม่สามารถหนีไปได้และกระวนกระวายอยู่ตลอดแต่จู่ ๆ ซือหยูก็ก้าวเข้ามา
　　มีทางเปิดโล่งให้เขาหนีส่วนราชากาอสูรนั้น…
　　เสียงดังมาจากด้านหลังราชากาอสูรกรีดร้องเสียงแหลม บาดแผลสามแห่งปรากฏที่ร่าง
　　กระบี่สีเงินสามเล่มปรากฏ
　　ชายหนุ่มถือค้อนตะโกน
　　“เพลงกระบี่สุดยอด!แล้วยังพลังมิติอีก! หาได้ยากในโลกถ้ำ”
　　ขณะที่ราชากาอสูรบาดเจ็บชายหนุ่มถือค้อนรีบถอยจากวงล้อม เขายิ้มให้ซือหยู
　　“ขอบคุณที่ช่วยข้าชื่อหยางไท่”
　　ซือหยูพยักหน้าเบาๆ และกลับไปที่บันไดลิง เขาขึ้นเรือโดยไม่รีรอ
　　หยางไท่ที่เป็นฝ่ายเริ่มพูดคุยก่อนกลับได้เพียงคำตอบอย่างเย็นชาจากซือหยูเขาเอามือแตะจมูก　　“เจ้าเด็กนั่นไม่ได้มาจากพันธมิตรข้าไม่รู้จักเขาเลย”
　　หยางไท่ไปยังสนามรบด้วยรอยยิ้มพร้อมกับค้อนของเขา
　　เมื่อเห็นใบหน้าหยางไท่เซียนทั้งสองตกใจเล็กน้อย พวกเขาอยากจะสุภาพ แต่พวกเขาก็ถูกหยุดด้วยมือหยางไท่
　　“ไม่เอาน่าพวกเจ้าจะสุภาพไปทำไมกัน? นายพวกเจ้าตัดสินใจเด็ดขาดไม่พอหรือ?”
　　เซียนทั้งสองคนเหงื่อตกพวกเขาดูอ่อนแรง
　　“เอาเถอะผู้โดยสารที่เข้ามายุ่งเป็นคนนอก พอขึ้นฝั่งเมื่อใดก็จงดูแลเขาด้วย ทำให้ดีล่ะ หึหึ…”
　　หยางไท่พูดด้วยสีหน้าประหลาด
　　“ขอรับนายน้อย”
　　เซียนทั้งสองกลั้นหายใจพวกเขาแอบเสียใจ เป็นที่รู้กันดีว่านายน้อยของพวกเขากำลังทำหน้าที่อยู่ในพื้นที่นี้ พวกเขาควรจะไปช่วยเหลือ แต่ซือหยูกลับกลายเป็นผู้ได้รับเกียรตินั้นแทน
　　หลังจากได้รับคำสั่งพวกเขาไม่ได้ทำอะไร
　　ซือหยูที่สังหารกาอสูรกลับมายังห้องพักที่นี่เป็นที่ที่เขาไม่รู้จัก เขาไม่อยากจะพูดคุยกับคนแปลกหน้ามากเกินไป เขาไม่อยากจะเปิดเผยข้อมูลโดยไม่จำเป็น เพราะเขากำลังถูกผู้คุมกฎตามล่าอยู่
　　ต้องใช้เวลาอีกสี่เดือนก่อนจะถึงพันธมิตร
　　ผู้คุมกฎอาวุโสอยากจะไล่ตามเขาแต่ก็ต้องใช้เวลาอย่างน้อยสองเดือนถ้าหากเขาใช้เวลาช่วงนี้ฝึกฝน เขาอาจจะมีโอกาสช่วยเทพกิเลนกลับมาก็ได้
　　ทันทีที่เขาคิดค่ายกลประหลาดได้เกิดขึ้นในจิตใจของซือหยู มีสิ่งที่คล้ายอสรพิษขนาดเท่าดัชนีปรากฏออกมา ร่างของมันรายล้อมไปด้วยพลังวิเศษ ความเป็นไปได้เดียวก็คือพลังจากแดนอสูร　　“เก้ามังกรอสูรลึกลับนักพอฝึกได้สำเร็จ มันก็กลายเป็นวิชาอัญเชิญ”
　　หลังจากศึกษามันสองเดือนซือหยูก็พบแก่นแท้ของวิชาเก้ามังกรอยู่ เขาสามารถควบคุมสิ่งที่เขาอัญเชิญได้ตามใจปรารถนา
　　ถ้าเขาต้องการสิ่งที่แข็งแกร่งมังกรเก้าหัวจะปรากฏตัวออกมา ถ้าหากเขาอยากได้สิ่งที่อ่อนแอกว่า อสรพิษน้อยก็จะออกมาแทน
　　พวกมันเป็นสิ่งมีชีวิตและเมื่อผ่านไปสามสิบนาที พวกมันจะถูกค่ายกลอัญเชิญกลับไป
　　“มันน่าจะเป็นพลังพิเศษที่คนเขียนวิชาคิดค้นขึ้นมาแต่มันก็เหมือนกับเรื่องหลอกลวง มันเหมือนกับว่าเขาเจอพลังนี้โดยบังเอิญและอ้างว่าตัวเองคิดขึ้นมา”
　　ซือหยูเล่นกับอสรพิษน้อยในมือสักครู่ก่อนจะเก็บมันไป
　　เขาเรียกแผ่นศิลาออกมา
　　เขาบ่มเพาะขอบเขตที่สามของโอรสสวรรค์จ้องนภามาสักระยะแล้วและเมื่อดวงวิญญาณของเขาแข็งแกร่งขึ้นจนถึงขั้นของอสูรเนรมิตร มันก็เป็นไปได้ว่าเขาจะบ่มเพาะมันได้ก้าวหน้าขึ้นไปอีก
　　ซือหยูเริ่มบ่มเพาะมันทันที
　　เวลาผ่านไปในพริบตาสองเดือนผ่านไป
　　เรือไปทุกที่แล่นผ่านธารดาราอันเงียบสงัดอย่างไม่มีสิ่งกีดขวาง
　　หยางไท่กับเซียนเฒ่าเข้ามาหาเขาแต่ซือหยูกำลังบ่มเพาะพลัง พวกเขาจึงไม่ได้พบกัน
　　เรือลำใหญ่ลำหนึ่งแล่นผ่านธารดาราเข้ามาก่อให้เกิดคลื่นกระแทกและสายลมรุนแรง ขนาดของมันไม่ได้เล็กกว่าเรือสินค้าเลย
　　ที่สองด้านของเรือนั้นมีเซียนที่แต่งกายดีหลายร้อยคนที่หัวเรือมีชายหนุ่มสองคน บุรุษหนึ่ง หนึ่งสตรี และชายอีกสองร้อยคน
　　หัวหน้าหน่วยร้อยคนคือคังเตี้ยยี่หัวหน้าอีกร้อยคนคือชายแก่ เขามองรอบ ๆ แต่ไม่กล้ามองเซียนตรงหน้า
　　ในบรรดาสองงร้อยคนมีเพียงคนเดียวที่เป็นเซียน ทุกคนอับแสงเมื่อเทียบกับเขา
　　สตรีคือเซียนกระเรียนชายแก่นั้นเป็นเซียนที่สีหน้าเย็นชา เขาดูทรงอำนาจและน่าจะมีสถานะที่สูงส่ง
　　ชายตาเดียวบุตรแห่งเทพที่ตกตายเป็นดั่งก้อนศิลาที่ขว้างไปยังธารเงียบสงบ เกิดเป็นระลอกคลื่นในพันธมิตร
　　ตั้งแต่พันธมิตรได้ก่อตั้งขึ้นผู้คุมกฎอาวุโสมักจะตายไปบ้าง อย่างเช่นเมื่อต้องเจอกับอสูร
　　แต่ครั้งนี้เขาไม่ได้ตายเพราะอสูรแต่เป็นน้ำมือของมนุษย์
　　ความตายของเขาทำให้ผู้คุมกฎอาวุโสโกรธเกรี้ยว
　　เทพจิงเองก็โกรธแค้นเข้าไปใหญ่
　　เทพจิงมีลูกหลานไม่มากนักผู้ที่มีสายเลือดสมบูรณ์ที่สุดก็คือจิงไป่　　เทพจิงบ่มเพาะเขาให้เป็นผู้สืบทอดตำแหน่งเทพแต่เมื่อเขาไปทำหน้าที่ในจิวโจว เขาก็ถูกมนุษย์ฆ่าตาย
　　เทพจิงได้สั่งให้หน่วยเทพกระเรียนไปลงมือจับตัวคนร้ายตั้งแต่ก่อนที่ผู้คุมกฎอาวุโสจะตอบสนอง
　　ที่กลางทางนางได้พบกับหน่วยผู้คุมกฎอาวุโสที่นำโดยชายกระหายเลือดเสี่ยวเสวียน
　　เสี่ยวเสวียนมีอันดับสูงกว่าจิงไป่และเขาแข็งแกร่งมักจะไม่มีเซียนขั้นสามคนใดที่เทียบกับเขาได้ ด้วยโลหิตเทพที่ไหลเวียนในกาย เขาแข็งแกร่งมากและสามารถเอาชนะทุกอย่างต่อสู้ได้อย่างไม่ยากเย็น
　　เขาถูกนับว่าเป็นผู้ทรงพลังเขาไล่ตามเรือไปทุกที่ผ่านจิวโจวมาตลอดสามเดือนจนตามทัน
　　“พวกเราคือผู้คุมกฎอาวุโสเรือสินค้าต้องหยุด เราจะทำการสอบสวน!”
　　เซียนทั้งสองคนที่คุ้มกันเรือชักสีหน้าผู้คุมกฎนั้นรุนแรงอยู่เสมอ พวกเขามองหน้ากันและรีบกลับไปยังห้องพัก
　　“นายท่านผู้คุมกฎมาที่นี่ ท่านไม่ออกไปดูหน่อยหรือ? เราจะให้พวกเขาขึ้นเรือหรือไม่?”
　　หยางไท่กำลังพักอย่างสบายใจเขาตอบ
　　“ข้าขี้เกียจยุ่งกับพวกมันหยุดเรือให้พวกมันตรวจสอบเสีย ผู้คุมกฎอาวุโสจะไม่หยุดจนกว่ามันจะเจอเป้าหมาย”
　　ทั้งสองรับฟังคำสั่งเรือสินค้าหยุดแล่น
　　เรือลำยักษ์ของผู้คุมกฎอาวุโสใกล้เข้ามาผู้คุมกฎสองร้อยคนพุ่งเข้ามาล้อมเรือสินค้า
　　“ผู้คุมกฎอาวุโสขอจับผู้ต้องสงสัย!บอกทุกคนที่ขึ้นเรือให้ยืนบนดาดฟ้าเรือซะ! แล้วก็ตรวจบัญชีรายชื่อด้วย เราต้องการเห็นรายการคนที่ขึ้นฝั่งระหว่างทาง”
　　แน่นอนว่าเรือสินค้าให้ความร่วมมืออย่างดี
　　ไม่นานคนกับบัญชีรายชื่อก็ถูกนำออกมา
　　“ไม่มีการลงจอดในบัญชีรายชื่อมันจะต้องยังอยู่บนเรือ”
　　เทพกระเรียนหรี่ตานางมองคนสามร้อยคนอย่างเย็นชา
　　นางเหลือบมองอยู่นานแต่ก็ไม่พบซือหยูหรือม่อเทียนฉวน
　　นางพาปรมาจารย์ผู้เชี่ยวชาญวิชาแปลงกายมาด้วยแต่นางก็ไม่พบใครที่ใช้การแปลงกาย
　　“ผู้คุมกฎตรวจสอบทุกห้องพัก!”
　　นางรอให้ผู้คุมกฎจัดการแต่ก็ไม่พบอะไร
　　“มันอยู่ไหนกัน?”
　　เทพกระเรียนขมวดคิ้ว
　　“ท่านมนุษย์นี่มันเจ้าเล่ห์นัก ข้าเกรงว่ามันจะรู้ตัวและหาวิธีซ่อนตัวจากเราได้แล้ว”
　　เสี่ยวเสวียนจ้องมองเทพกระเรียนอย่างเย็นชา
　　“หวังว่าที่เจ้าพูดจะเป็นเรื่องจริง”
　　เขาจ้องมองนางในใจเทพกระเรียนเศร้าหมองแต่นางก็ต้องใจเย็น
　　“ความตายของจิงไป่เกี่ยวข้องกับพวกมันข้ายืนยันได้! พวกมันจะต้องอยู่บนเรือ”
　　ทำไมพวกเขาจึงหาซือหยูไม่เจอน่ะหรือ?ซือหยูจำเป็นต้องอยู่บนเรือแต่มิอาจถูกพบว่ายังมีชีวิตอยู่ได้ ซึ่งเทพกระเรียนก็ไม่มีทางรู้ว่าเขาอยู่ที่ใด
　　เพราะตราบเท่าที่ซือหยูมีหอคอยร้อยชั้นมันก็เป็นเรื่องง่ายไม่ใช่หรือที่เขาจะซ่อนตัว?
　　ตราบเท่าที่เขาอยู่ใดหอคอยเขาก็เหมือนกับหายตัวไป
　　หากมีใครพบหอคอยพวกเขาก็พบซือหยูเช่นกัน
　　เทพกระเรียนไม่กล้าพูดถึงการมมีอยู่ของหอคอยเพราะนางเองก็อยากจะได้หอคอยเช่นกัน นางเองก็ไม่อยากให้ซือหยูถูกเสี่ยวเสวียนจับได้ เพราะถ้าหากเขาถูกสอบสวน เรื่องบางอย่างจะถูกเปิดเผยออกมา หากนางทำให้เสี่ยวเสวียนสงสัย นั่นจะไม่ดีสำหรับนาง
　　เพราะถ้าหากเหล่าเทพโกรธเมื่อใดมันก็ยากที่เทพกระเรียนจะต้านทานแรงกดดันไหว
　　นางต้องระวังนางต้องฆ่าซือหยูขณะที่ชิงหอคอยกลับมาได้พร้อมกัน
　　“ข้าสงสัยว่ามีโลกใบเล็กที่ผู้ต้องสงสัยซ่อนตัวอยู่…”
　　เทพกระเรียนกล่าว
　　“เอาของวิเศษของพวกเจ้าออกมาพวกเราต้องตรวจสอบทุกชิ้นทีละคน!”