The Divine Nine Dragon Cauldron - ตอนที่ 857 - แก่งแย่งโอสถ

DND.857 – แก่งแย่งโอสถ
　　ซือหยูส่ายหน้า
　　“ท่านผู้เฒ่าพูดตลกกับข้าหรือ?ศิษย์นอกอย่างข้าจะปรุงโอสถเช่นนี้ขึ้นมาได้อย่างไรกัน?”
　　เมื่อได้ฟังผู้ประเมินทั้งสองเหลือบมองกัน พวกเขาผิดหวังเมื่อได้ฟังคำตอบและพวกเขาต้องยอมรับกับตัวเอง…หากศิษย์นอกมีฝีมือขนาดนี้ เขาจะยังเป็นศิษย์นอกอยู่รึ? เขาคงจะถูกเชิญเข้าตำหนักในพร้อมกับถูกปกป้องอย่างดีไปแล้ว
　　“ท่านผู้เฒ่าข้าเพิ่งรับภารกิจมาดูแลร้านโอสถของตำหนักโลหิต ชายแก่ลึกลับคนหนึ่งมาที่ร้านข้าเมื่อวานนี้ เขาขอให้ข้านำสิ่งนี้มาประมูล ถ้าหากมันประมูลได้ราคาที่เขาปรารถนาและผู้คนสนใจมากพอ เขาจะนำวารีผงกลั่นดวงใจมาขายที่ร้านข้าอีก”
　　อะไรนะ?ความผิดหวังใจแววตาของพวกเขาหายไปพร้อมกับแทนที่ด้วยความยินดี
　　“เจ้าพูดจริงงั้นเรอะ?”
　　ผู้ประเมินทั้งสองพูดพร้อมกัน
　　ซือหยูประสานหมัด
　　“ถูกแล้วท่าน!”
　　“ฮ่าๆๆๆดีล่ะ! สวรรค์เข้ามาช่วยร้านโอสถตำหนักโลหิตของพวกเราแล้ว! ข้าจะรายงานเรื่องนี้กับคนระดับสูง เจ้าควรจะไปกับพวกข้าด้วย พวกเขาย่อมอยากจะพบเจ้าแน่!”
　　เฒ่าซุนกล่าว
　　เขากับเฒ่าหยูตื่นเต้นเป็นอย่างมากพวกเขาแทบจะไม่เชื่อว่าพวกเขาได้โอสถน้ำในจังหวะสุดท้ายก่อนการประมูล! พวกเขาจะต้องทำให้ร้านจากเขตกลางอับอายขายหน้าได้อย่างแน่นอน!
　　ซือหยูพูดต่อ
　　“คงจะดีกว่าถ้าข้าไม่ได้ร่วมประชุมด้วยข้าไม่รู้เรื่องชายแก่คนนั้นมากนัก ต่อให้ข้าพบสมาชิกระดับสูง ข้าก็มิอาจอธิบายอะไรได้ แต่ถ้าโรงประมูลของเราทำให้สินค้านี้ขึ้นชื่อ ข้าเชื่อว่าชายแก่คนนั้นจะต้องกลับมาทำตามสัญญา”
　　ซือหยูจึงหยิบวารีผงกลั่นดวงใจแบบสมบูรณ์ขึ้นมา
　　“ข้ามีอีกหนึ่งชุดนี่คือวารีผงกลั่นดวงใจแบบสมบูรณ์ ของที่ข้าให้พวกท่านประเมินเป็นของที่ล้มเหลว แต่พวกท่านจะนำทั้งสองชิ้นไปประมูลก็ได้”
　　ดวงตาของชายแก่ทั้งสองลุกเป็นไฟ…ยังมีสินค้าที่สมบูรณ์ยิ่งกว่านี้อีกรึ?ถ้าของเสียก็มหัศจรรย์เช่นนี้แล้ว ของสมบูรณ์จะยอดเยี่ยมเพียงใดกัน?
　　ทั้งคู่ยินดีมากเมื่อได้รับรู้เรื่องทั้งหมดพวกเขารับโอสถที่สองไปด้วยความดีใจ เฒ่าซุนกล่าว
　　“ถ้าเจ้าไม่อยากจะพบคนระดับสูงพวกเราย่อมไม่บังคับเจ้า นี่บัตรพิเศษของโรงประมูลเรา…เจ้าจงให้ชายแก่คนนั้นถ้าหากได้เจอเขา เขาจะได้ชมการประมูลบนห้องพิเศษของพวกเราได้ ข้าหวังว่าเขาจะยอมให้เกียรติพวกเรา”
　　หลังจากยื่นบัตรพิเศษให้ซือหยูพวกเขารีบออกไปจากห้องและถือกล่องหยกทั้งสองออกไป พวกเขารีบไปพบผู้จัดการโรงประมูล
　　พวกเขาตรงไปที่ห้องที่ดูธรรมดาๆที่ตั้งอยู่ลึกสุดในโรงประมูลมีคนสองกลุ่มอยู่ด้านนอกห้องนี้ หนึ่งคือเหล่าทหารตำหนักโลหิต ส่วนอีกกลุ่มคือคนที่พวกเขาทั้งสองค่อนข้างตกใจเมื่อได้เห็น
　　“เฒ่าหยูเกิดอะไรขึ้นรึ? ข้าได้ยินว่าแม้แต่ผู้ประเมินใหญ่ของโรงประมูลเทียนหยาก็มาที่นี่ คนที่อยู่ถัดจากเขาคือเฒ่าเฉียนพันมือ!”
　　เฒ่าซุนค่อนข้างตกใจ
　　นั่นก็เพราะพวกเขาเห็นคนจากโรงประมูลเทียนหยารอบๆมันค่อนข้างแปลกเพราะพวกเขามักจะไม่ติดต่อกัน และ…ต่อให้มันเกิดขึ้น มันก็มักจะเป็นกับสมาชิกระดับต่ำ ซึ่งผู้ประเมินใหญ่นั้นไม่ใช่สมาชิกระดับต่ำเลย!
　　หัวหน้าทหารที่ยืนหน้าประตูถามเหล่าผู้ประเมิน
　　“พวกท่านมาพบเจ้าตำหนักใช่หรือไม่?”
　　เฒ่าซุนละสายตาจากพวกโรงประมูลเทียนหยาและพยักหน้าเขาพูด
　　“ใช่แล้วโปรดบอกท่านเจ้าตำหนักว่าพวกเรามีเรื่องเร่งด่วนจะรายงานให้ทราบ”
　　ทั้งคู่รู้ว่าเจ้าตำหนักกำลังกดดันทั้งสองจึงคิดว่าเจ้าตำหนักจะต้องดีใจแน่ถ้าหากได้เห็นโอสถนี้
　　หัวหน้าทหารพูดหลังจากลังเล
　　“ได้รอข้าสักครู่ ข้าจะไปบอกเขา แต่อย่าหวังมากนักว่าจะได้พบเขาวันนี้ เจ้าตำหนักกำลังประชุมกับเจ้าของโรงประมูลเทียนหยา”
　　เจ้าของเรอะ?เฒ่าซุนกับเฒ่าหยูตัวสั่นและตกใจเมื่อได้ฟังข่าว เจ้าของโรงประมูลเทียนหยานั้นเป็นผู้ที่ยิ่งใหญ่ที่มักจะไม่มีใครได้พบเห็น ทั้งสถานะและที่มาล้วนยังไม่ชัดเจนต่อทุกคน
　　เขามักจะไม่ปรากฏตัวแม้แต่กับสมาชิกหลักของโรงประมูลเทียนหยาแต่ทุกคนล้วนรู้ดีว่าเขาคือผู้ที่ควบคุมโรงประมูลเทียนหยา ชายแก่ทั้งสองตกใจเมื่อรู้ว่าเขามาที่นี่ด้วยตัวเอง
　　หัวหน้าทหารเดินเข้าไปในห้องมีบุรุษและสตรีนั่งอยู่ตรงข้ามกันที่กำลังพูดถึงอะไรบางอย่าง ทั้งสองฝ่ายอยู่ในวัยกลางคน
　　บุรุษนั้นมีคิ้วดั่งกระบี่ดวงตาสดใสราวดวงดาวมาพร้อมใบหน้ารูปงาม เขาคือเสี่ยวเหยา เจ้าแห่งโรงประมูลตำหนักโลหิต
　　ส่วนสตรีวัยกลางคนที่นั่งตรงข้ามนั้นดูงดงามนางสวมชุดดำยาวและมีใบหน้าอ่อนโยน นางดูสง่างาม
　　“เจ้าตำหนักเสี่ยวเราคุยกันมานานพอแล้ว เอาของประมูลของพวกข้าคืนมาสักที”
　　นางพูดอย่างใจเย็นแต่คำพูดนั้นดูเหมือนคำสั่งอันหนักแน่น
　　คนธรรมดาไม่กล้าจะหายใจดังต่อหน้านางแต่เสี่ยวเหยานั้นตอบอย่างใจเย็น เขายิ้มที่มุมปาก
　　“แม่นางหลิงพูดตลกอันใด?พวกเราไม่มีวารีผงกลั่นดวงใจในครานี้ ต่อให้มี พวกเราก็ไม่มีเหตุให้มอบต่อโรงประมูลเทียนหยาของเจ้า เจ้าไม่กลัวว่าโรงประมูลเจ้าจะเสียเกียรติที่มาแย่งเอาสินค้าไปจากพวกข้าด้วยวิธีนี้รึ?”
　　แม่นางหลิงไม่โกรธเมื่อได้ฟังคำตอบกลับ
　　“สินค้านั่นปรากฏในโรงประมูลของพวกข้าก่อนมันจึงเป็นสิทธิ์ของโรงประมูลเทียนหยา! นี่ไม่มีเหตุผลหรอกรึ?”
　　เสี่ยวเหยาพูดวนไปวนมากับเรื่องนี้อยู่นานแล้วเขาทำได้แค่ขมวดคิ้วและถาม
　　“แล้วทำไมสินค้าเช่นนั้นถึงออกมาจากโรงประมูลของเจ้าได้เล่า?ไม่ว่าจะอย่างไร ข้าก็มั่นใจว่ามันไม่ได้อยู่ในโรงประมูลตำหนักโลหิตของข้า!”
　　หลังจากนางพูดคุยกับเขามาสักพักและมั่นใจว่าโรงประมูลตำหนักโลหิตไม่มีวารีผงกลั่นดวงใจแม่นางหลิงก็ขมวดคิ้วพลางสงสัย…สาวใช้ที่ชื่อชาเอ๋อโกหกงั้นรึ? หรือว่า…ชายแก่ที่นางพูดถึงอาจจะไปโรงประมูลอื่นแล้ว?
　　พอถึงตอนนั้นหัวหน้าทหารได้เดินเข้ามาและส่งข่าวแก่เจ้าตำหนักเสี่ยว
　　“ท่านเจ้าตำหนักผู้ประเมินซุนและหยูอยากจะพบท่าน”
　　เสี่ยวเหยาหันไปมอง
　　“พวกเขาต้องรู้แล้วสิว่าข้ากำลังพบแขกสำคัญแต่ยังอยากจะเจอข้าอีก? เพื่ออะไรกัน?”
　　เสี่ยวเหยารู้จักคนของตัวเองดีเขารู้ว่าทั้งสองมิได้โง่
　　หัวหน้าทหารกล่าว
　　“พวกเขาบอกว่าอยากจะรายงานเรื่องด่วนกับท่าน”
　　เรื่องด่วนงั้นรึ?เสี่ยวเหยาพยักหน้า
　　“ย่อมได้พาพวกเขาไปที่ห้องตำหนักข้าง ข้าจะไปพบพวกเขา…”
　　“เจ้าตำหนักเสี่ยวถ้าเจ้ามีเรื่องจะคุยกับพวกเขา ใยไม่คุยที่นี่เล่า?”
　　แม่นางหลิงถามเพราะดูเหมือนว่าผู้ประเมินสองคนจะมีเรื่องด่วนเข้ามา
　　เสี่ยนเหยาตอบอย่างใจเย็น
　　“ข้าจะพูดเป็นครั้งสุดท้ายที่นี่ไม่เกี่ยวกับโรงประมูลเทียนหยา เจ้าไม่มีสิทธิ์มายุ่งกับเรื่องภายใน!”
　　แม่นางหลิงยิ้มที่มุมปาก
　　“ข้าไม่สนใจเรื่องภายในของโรงประมูลเจ้า!ข้าแค่อยากรู้ว่าวารีผงกลั่นดวงใจอยู่ในมือเจ้าหรือไม่! ถ้าเรื่องที่ผู้ประเมินของเจ้าไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้ ข้าจะไม่ยุ่งแล้วอยู่เงียบๆ!”
　　เสี่ยวเหยาขมวดคิ้วเขาค่อนข้างงุนงงกับสตรีผู้นี้ เพราะนางยอมมาที่นี่เพียงเพราะวารีผงกลั่นดวงใจที่เขาไม่รู้เรื่องเลย!
　　“ก็ได้ให้สองคนนั้นเข้ามา”
　　เสี่ยวเหยาทำท่าเชิญทั้งสองและทั้งสองก็รีบเข้ามาด้านใน
　　เฒ่าซุนกับเฒ่าหยูเหลือบมองแม่นางหลิงด้วยหางตาทั้งสองตกใจเมื่อรู้ว่านางคือเจ้าของโรงประมูลเทียนหยา พวกเขาไม่คิดเลยว่าเจ้าของจะเป็นผู้หญิง!
　　“เจ้ามาที่นี่เพราะอะไรรึ?”
　　เสี่ยวเหยาถาม
　　ชายแก่ทั้งสองเหลือบมองกันก่อนที่เฒ่าซุนจะมองแม่นางหลิงด้วยความลังเลจากนั้นเขาจึงพูดด้วยความระมัดระวัง
　　“ท่านเจ้าตำหนักพวกเราเพิ่งจะได้สินค้าใหม่มาสองชิ้น โปรดดูนี่”
　　เสี่ยวเหยาตาลุกวาว
　　“หา?มันคืออะไรล่ะ?”
　　“วารีผงกลั่นดวงใจ…”
　　เฒ่าซุนตอบช้าๆเขาพูดด้วยเสียงชัดเจน
　　ฟึ่บ!
　　หลังพูดจบพวกเขารู้สึกว่ามีสายตาสองคู่มองทะลวงร่างเขาไป นั่นก็คือสายตาคมกริบของเสี่ยวเหยากับแม่นางหลิง!
　　แม่นางหลิงหรี่ตาและยิ้ม
　　“ดูเหมือนว่าโรงประมูลของเจ้าจะมีสิ่งที่ข้ากำลังถามหาสินะ!”
　　เสี่ยวเหยาก็ตกใจเช่นกันเขาตาเป็นประกาย เขายังคงไม่รู้ว่าวารีผงกลั่นดวงใจคือสิ่งใด และเหตุผลที่เจ้าของโรงประมูลเทียนหยามาหาเขาด้วยตัวเองเพื่อมัน
　　“วารีผงกลั่นดวงใจรึ?มันคืออะไร? พวกเจ้าบอกข้าให้ละเอียดจะได้หรือไม่?”
　　เสี่ยวเหยามองแม่นางหลิงด้วยหางตาและถามชายแก่ทั้งสอง…….novel-lucky
　　เฒ่าซุนอธิบายรายละเอียดโดยไม่เก็บซ่อนสิ่งใดหลังจากฟังจบ เสี่ยวเหยาเบิกตากว้าง เขาตกใจมากเมื่อรู้ว่ามันเป็นโอสถโบราณที่มีฤทธิ์ทำให้วิญญาณแข็งแกร่งขึ้น!
　　ในที่สุดเขาก็ได้รู้ว่าทำไมแม่นางหลิงถึงมาที่นี่ด้วยตัวเองถ้าพวกเขาได้สูตรโอสถและหาคนที่ปรุงมันได้ มันก็จะเป็นเส้นทางแห่งความร่ำรวยที่ไม่มีอันสิ้นสุด!
　　หากสำนักใดได้โอสถที่สูญหายและสูตรโอสถโบราณที่ทำให้วิญญาณแข็งแกร่งขึ้นได้ทุกคนจะคลั่งเพราะมัน จากนั้นความมั่งคั่งจะถาโถมเข้ามาจนพวกเขารับไม่ทัน! ต่อให้พวกเขาตั้งราคาสูงเสียดฟ้า ผู้คนก็จะต่อสู้แย่งชิงมันราวกับคนบ้า!
　　ซึ่งในตอนนี้แม้แต่เสี่ยวเหยาก็อยากจะได้มัน! แต่เขาก็ข่มใจเอาไว้
　　“เจ้าเล่าให้ข้าฟังได้หรือไม่ว่าสิ่งนี้มาอยู่ในโรงประมูลของเราได้อย่างไร?”
　　ชายแก่สองคนสับสนกับคำถามเฒ่าซุนตอบ
　　“ศิษย์นอกนามซือหยูเซี่ยนเขามาขายมันที่นี่ ท่านเจ้าตำหนักมีเรื่องอันใดหรือไม่?”
　　เจ้าตำหนักเสี่ยวเหลือบมองแม่นางหลิงและถาม
　　“แม่นางหลิงเจ้าบอกข้าได้หรือไม่ว่าโรงประมูลเทียนหยาเสียมันไปได้อย่างไร?”
　　แม่นางหลิงเริ่มกระอักกระอ่วนแต่นางก็รีบตอบ
　　“ไม่ใช่เรื่องใหญ่นักแค่คนของข้าปฏิเสธเขาจนเขาต้องกลับไป…”
　　เมื่อได้ฟังเสี่ยวเหยาทั้งหัวเราะด้วยความตลกและไม่พอใจพร้อมกัน
　　“หึก็แค่ผู้ประเมินของโรงประมูลเทียนหยามันใช้ไม่ได้จนพลาดโอกาสดี! แม่นางหลิง น่าขันนักที่เจ้ายังมีหน้ามาที่นี่เพื่อชิงมันจากเรา!”
　　ถ้าหากสินค้านี้ถูกคนขโมยมาจากโรงประมูลเทียนหยาและส่งมาถึงโรงประมูลตำหนักโลหิตเขาจะต้องคืนให้อย่างแน่นอน แต่กลับกลายเป็นว่าพวกเขาแค่เข้าใจผิดในสินค้าและพลาดโอกาสไปเอง! แต่พวกเขายังกล้ามาที่นี่เพื่อที่จะเอากลับไป พวกโรงประมูลเทียนหยาอ้างสิทธิ์ที่เป็นของโรงประมูลตำหนักโลหิต!
　　เสี่ยวเหยาไม่ยอมอยู่แล้วเพราะถ้าเขายอม มันจะถือเป็นการก้มหัวต่อโรงประมูลเทียนหยาซึ่งทำให้เขากลายเป็นคนตาขาว ศัตรูมาเพื่อรังแกและนำชิงวารีผงกลั่นดวงใจไปต่อหน้าต่อตา ผู้ที่มีเกียรติแม้สักนิดย่อมไม่จำยอม
　　ยิ่งไปกว่านั้นโรงประมูลตำหนักโลหิตกำลังเผชิญหน้ากับอำนาจของเขตกลาง พวกเขาต้องการสมบัติที่เหมาะสมในการเชิดหน้าชูตา วารีผงกลั่นดวงใจนั้นมาได้ทันเวลาพอดี! เขาจะไม่ยอมเสียมันไป!
　　หลังจากเสี่ยวเหยาตัดสินใจอย่างแน่วแน่ก็สบายใจขึ้นโรงประมูลเทียนหยานั้นมีผู้ประเมินที่ดีที่สุดในเมืองเทียนหยา และในอดีต พวกเขาจะได้สมบัติที่ถูกปฏิเสธจากโรงประมูลเทียนหยามาแล้วเท่านั้น
　　แต่ไม่มีใครคาดคิดว่าจะมีการประเมินที่ผิดพลาดมหันต์ในวันนี้พวกเขาเสียโอกาสในการได้โอสถโบราณที่หายสาบสูญ! ถ้าหากเรื่องนี้แพร่งพรายออกไป พวกเขาจะกลายเป็นที่น่าหัวเราะเยาะ! เจ้าตำหนักเสี่ยวที่ถูกกดดันมานานรู้สึกดีใจมาก
　　แม่นางหลิงถามอย่างใจเย็น
　　“เจ้าตำหนักเสี่ยวหมายความว่าเจ้าจะไม่คืนมันให้พวกข้าใช่หรือไม่?”
　　เสี่ยวเหยาหัวเราะ
　　“แม่นางหลิงถ้าเจ้าอยากได้จริงๆก็มิใช่ว่าเราจะให้เจ้าไม่ได้…”
　　แม่นางหลิวตาเป็นประกายเล็กน้อย
　　“พูดต่อเถอะเจ้าตำหนักเสี่ยวถ้าเจ้าอยากจะได้ค่าชดเชย เราจะพิจารณาแน่นอน”
　　“แม่นางหลิวเจ้าพูดตลกอะไรกัน? พวกเราอยู่ในเมืองเดียวกัน ข้าย่อมต้องช่วยเจ้าอยู่แล้ว…”
　　เสี่ยวเหยาส่ายหน้า
　　“ตอนนี้ข้าไม่อยากได้ค่าชดเชยหรอก”
　　แม่นางหลิงยิ้มเบาๆ
　　“เจ้าตำหนักเสี่ยวขอบคุณเจ้ามากที่ช่วยพวกเรา!”
　　เจ้าตำหนักเสี่ยวหัวเราะเขาหยิบบัตรสีดำออกมาจากกระเป๋าและตบลงบนโต๊ะ
　　“แม่นางหลิงจะมีงานประมูลที่นี่ในอีกสามวัน เจ้าใช้บัตรพิเศษนี่มาซื้อวารีผงกลั่นดวงใจคืนไปสิ!”
　　แม่นางหลิงตัวแข็งทื่อความโกรธปรากฏบนใบหน้า
　　“เจ้าหมายความว่ายังไง?”