The Divine Nine Dragon Cauldron - ตอนที่ 900 - สิ่งที่เหลืออยู่ของเหยาม

DND.
　　ชาวเผ่าไม้นั้นเดินตรงไม่ได้พวกมันจะขุดโพรงเดินใต้ดิน มีเส้นทางใต้ดินที่กว้างขวางอยู่เบื้องล่าง แน่นอนว่ามันมืดสนิท
　　เผ่าไม้จะใช้กิ่งเลื้อยและรากใต้ร่างกายเพื่อยึดโยงร่างกับกำแพงศิลาในเส้นทางและเคลื่อนไหวราวกับหมึกยักษ์ร่างใหญ่ยักษ์งุ่มง่ามของพวกมันเคลื่อนไหวเร็วอย่างไม่น่าเชื่อในเส้นทางนี้
　　“นี่ไม่ใช่ถ้ำที่เผ่าไม้ขุดใช่หรือไม่?”
　　ซือหยูตาลุกวาวเขาเห็นร่องรอยภายในกำแพงหินที่เต็มไปด้วยรอยสลักของมีด
　　“พวกเราได้มนุษย์จ้าวเทวะมาช่วย”
　　หัวหน้าต้นไม้ตอบโดยไม่หันมามอง
　　ซือหยูครุ่นคิด
　　“ทาสมนุษย์หรือ?”
　　หัวหน้าต้นไม้ไม่พอใจนัก
　　“สิ่งมีชีวิตต้อยต่ำอย่างมนุษย์ไม่มีค่าพอจะเป็นทาสมนุษย์จ้าวเทวะพวกนั้นมาช่วยพวกข้าเอง”
　　เต็มใจรึ?ซือหยูสงสัย…มิใช่ว่าสิ่งที่เข้ามาในป่าปีศาจร้างจะไม่มีทางได้ออกไปหรือ? จะเป็นไปได้อย่างไรที่จ้าวเทวะจะช่วยพวกมันอย่างเต็มใจ?
　　ตอนนั้นเองนามหนึ่งได้แล่นเข้ามาในหัว
　　“จะต้องเป็นเหยามู่เต๋าเหริน…”
　　ซือหยูพูดเบาๆ
　　ตามคำร่ำลือเขาคือคนเดียวที่เข้าออกป่าปีศาจร้างได้อิสระ ไม่มีข้อยกเว้นกับใครอื่น
　　หัวหน้าต้นไม้พยักหน้า
　　“ใช่เขาได้พรจากเทพไม้และช่วยอย่างเต็มใจ เขาขุดเส้นทางที่ทำให้พวกเราชาวเผ่าไม้เคลื่อนไหวได้อย่างสะดวก”
　　หัวหน้าต้นไม้หยุดพักและพูดอย่างภูมิใจ
　　“เจ้ามนุษย์ถ้าเจ้าช่วยเผ่าไม้ได้จริง เทพไม้จะชดเชยให้เจ้าอย่างงาม เจ้าจะได้การยอมรับอย่างดีต่อหน้าท่านหยินมู่”
　　…
　　เดินทางไปอีกหลายร้อยลี้ข้างหน้าแสงอ่อนๆได้ปรากฏในเส้นทางมืดสนิทใต้ดิน สถานที่ข้างหน้านั้นสว่างตระการตา พวกเขามาถึงทางออกแล้ว!
　　ซือหยูหลับตาเมื่อสัมผัสแสงอาทิตย์ที่ใบหน้าเขาลืมตาช้าๆ โลกอันเต็มไปด้วยหมอกหนาจากไปอย่างไม่มีวันหวนกลับ
　　ท้องนภาสีฟ้าสวยลำธารมรกตทอดยาวสุดลูกหูลูกตา ชาวไม้น้อยใหญ่เติบโตไปหาท้องนภา เหนือต้นหญ้าสูงมีบุพผาเบ่งบานงามทุ่ง
　　สิ่งมีชีวิตทุกชนิดเดินเตร่ไปทั่วทุกหนแห่งวิหคขับขานบทเพลงพร้อมกลิ่นหอมบุพผาชะโลมผืนอากาศ ที่นี่สงบสุขอย่างไม่น่าเชื่อ
　　“สวนสวรรค์?”
　　ซือหยูพูดเบาๆ
　　ไม่มีใครคิดว่าภายในป่าปีศาจร้างที่อันตรายจะมีความงามราวกับมุกเม็ดกระจ่างซ่อนอยู่
　　“พวกเรามาถึงดินแดนศักดิ์สิทธิ์แล้ว!มากับข้า”
　　หัวหน้าต้นไม้ส่องแสงสีทองแสงร่างกายตระหง่านลดขนาดลงอย่างมากจนกลายเป็นรูปลักษณ์ของมนุษย์
　　ร่างกำยำปกคลุมไปด้วยลายไม้ใบหน้านั้นราวกับถูกแกะด้วยมีด แม้ว่าจะมีรูปลักษณ์ดั่งมนุษย์ แต่ความต่างก็มีมากโขทีเดียว
　　“ไม้ทองแดงที่โตเต็มวัยจะเปลี่ยนเป็นรูปลักษณ์ของมนุษย์เทพได้แต่จะอยู่ได้นานครึ่งชั่วยามเท่านั้น ถ้าหากไม่ถึงเวลา พวกข้าก็ไม่จำเป็นต้องแปลงกาย…”
　　เขากล่าว
　　ร่างมนุษย์เทพรึ?ซือหยูตกใจ…นี่ไม่ใช่ร่างมนุษย์หรือไงกัน?
　　หัวหน้าต้นไม้ถอนหายใจแรงราวกับอ่านใจซือหยูได้
　　“นี่ไม่ใช่ร่างของมนุษย์!มันคือร่างมนุษย์เทพ! ร่างสุดยอดของทุกสิ่งคือร่างเทพมนุษย์ เผ่ามนุษย์ของเจ้าแค่มีร่างกายที่เหมือนกับมนุษย์เทพเท่านั้น อย่าคิดว่าสิ่งมีชีวิตสูงส่งอย่างพวกข้านำรูปลักษณ์ของพวกเจ้ามาใช้!”
　　มนุษย์เทพคือร่างขั้นสุดยอดของทุกสิ่งมีชีวิตงั้นหรือ?โลกนี้ไม่มีอะไรแน่นอนจริงๆ ท้องนภาจรัสฟ้า เผ่าพันธุ์ทั้งหมื่นเผ่าพันธุ์ มนุษย์เทพ…สิ่งเหล่านี้คือเรื่องลึกลับที่ไม่มีใครรู้ นี่เป็นครั้งแรกที่ซือหยูได้เห็นเผ่าไม้ตัวเป็นๆ
　　หัวหน้าต้นไม้นำพวกเขาไปยังป่าไร้ที่สิ้นสุดตลอดทางจะพบกับชาวเผ่าไม้ทองแดงมากมาย อย่างน้อยก็หมื่นต้น
　　ฐานพลังที่อ่อนแอที่สุดคือจ้าวเทวะระดับเจ็ดส่วนที่แข็งแกร่งสุดก็คือระดับเก้า ถ้าพวกเขาออกจากป่าปีศาจร้าง พวกเขาก็จะล้างบานดินแดนพรสวรรค์ได้เป็นสิบรอบ และด้วยกำลังขนาดนี้ เขตกลางเองก็มิอาจปกป้องตัวเองได้เช่นกัน
　　แต่เผ่าไม้นั้นมีจุดอ่อนที่ร่างกายนพวกเขาสามารถเคลื่อนไหวได้อย่างมนุษย์เพียงครึ่งชั่วยามเท่านั้น และจากนั้นพวกเขาก็จะถูกมนุษย์โต้กลับ
　　ดวงตาแม่นางหลิงเต็มไปด้วยความกลัว
　　“มีเผ่าไม้มากมายนักพวกมันยึดทุกมุมของจิวโจวเอาไว้ ไม่ต่างกับว่าพวกมันคือสิ่งเคียงข้างจิวโจวเลย”
　　“โอ้…ถ้ามีมากขนาดนั้นก็น่าสนุกนักที่จะเลี้ยงมันให้เชื่อง!”
　　กงซุนหวูซื่อแววตาซุกซน
　　“ฮ่าๆๆความกล้าของเจ้าน่านับถือ”
　　เสียงหัวเราะเบาๆดังมาจากด้านหลังและ…เสียงนั้นยังพูดในภาษามนุษย์!
　　ที่ใจกลางป่าลำธารใสดั่งกระจกถูกตรึงอยู่กับผืนหญ้าเขียวขจี ผู้เฒ่าสวมชุดเขียวคนหนึ่งนั่งอยู่ข้างลำธาร แผ่นหลังหันหน้าให้พวกเขา เขามีเบ็ดตกปลาอยู่ในมือ
　　กงซุนหวูซื่อทำแก้มป่อง
　　“ตาแก่เล่นอะไรของเจ้า ข้าไม่กลัวหรอก!”
　　ซือหยูกับแม่นางหลิงจ้องแผ่นหลังชายแก่และคิด…เขาเป็นมนุษย์หรือ?
　　“ฮ่าๆๆๆ…”
　　ชายแก่วางเบ็ดตกปลาและหันมายิ้ม
　　เมื่อเขาหันมาพวกซือหยูก็ได้เห็นฟันสีขาสเงินและใบหน้าลายไม้ เขาคือคนเผ่าไม้
　　“เจ้ารู้ภาษามนุษย์สินะ?”
　　ซือหยูถาม
　　ผู้เฒ่าหน้าสีเงินยิ้มตอบ
　　“ครั้งหนึ่งมนุษย์คนหนึ่งได้สอนภาษามนุษย์ให้ข้าบ้าง ข้าพูดภาษามนุษย์ได้ไม่มากหรอก”
　　“ท่านหยินมู่พวกมันมาถึงแล้ว…”
　　หัวหน้าต้นไม้กล่าว
　　“เอาล่ะเจ้าไปได้แล้ว มีมนุษย์อีกสองคนบุกเข้ามา พวกมันน่าจะรู้ทางไปหาน้ำพุแห่งชีวิต จงไปจับมัน”
　　ผู้เฒ่าหน้าสีเงินผู้นี้คือท่านหยินมู่ที่หัวหน้าต้นไม้พูดถึงก่อนหน้าเขาเป็นคนควบคุมทุกอย่างในป่าปีศาจร้าง
　　หยินมู่มองซือหยูกับคนที่เหลือเขาเหลือบมองแม่นางหลิงอย่างรวดเร็วและหยุดมองกงซุนหวูซื่อพร้อมกับหัวเราะ
　　“สมุนไพรอมตะ!เจ้ามนุษย์ตัวน้อย เจ้าโชคดีนักที่เข้าใจผิดไปกินสมุนไพรศักดิ์สิทธิ์ของเผ่าสมุนไพรวิญญาณ เจ้าจะต้องมาที่นี่เพื่อล้างฤทธิ์ของมันจากน้ำพุแห่งชีวิต”
　　แม่นางหลิงยืนบังกงซุนหวูซื่อด้วยความตกใจและหวาดกลัวหยินมู่สามารถมองรายละเอียดของกงซุนหวูซื่อได้อย่างชัดเจน! แม้แต่อสูรเนรมิตรก็มิอาจทำได้!
　　“เจ้ามาผิดที่แล้วน้ำพุแห่งชีวิตสามารถลดระดับทุกสิ่งได้ยกเว้นสิ่งที่เป็นเผ่าไม้ นั่นรวมถึงสมุนไพรวิญญาณด้วย ยากที่จะถูกลดระดับ…”
　　หยินมู่อธิบายนอย่างอดทน
　　ไม่ได้ผลเรอะ?แม่นางหลิงกับกงซุนหวูซื่อไม่อยากจะเชื่อ พวกนางไม่พอใจกับสิ่งที่ได้รับรู้
　　“ถ้าหากน้ำพุแห่งชีวิตมีประโยชน์ถึงเพียงนั้นร่างไร้วิญญาณของเผ่าข้าก็คงไม่ถูกวิญญาณชั่วร้ายยีดครองมาจนถึงตอนนี้จนต้องมาขอความช่วยเหลือจากมนุษย์หรอก…”
　　หยินมู่ถอนหายใจเขามองซือหยูด้วยแววตาเปล่งประกาย
　　เขากล่าว
　　“เจ้าคือสิ่งเดียวนับจากเหยามู่เต๋าเหรินที่รู้ภาษาไม้โบราณพวกเรารอเจ้ามานานเหลือเกิน”
　　และก็เป็นอย่างที่ซือหยูคิดเผ่าไม้ต้องการความช่วยเหลือจากเขา
　　“โปรดเล่าเรื่องราวทั้งหมดกับข้าก่อน…”
　　ซือหยูกล่าว
　　หยินมู่พยักหน้าและโบกมือเบาๆในตอนนั้น รากไม้มหาศาลผุดขึ้นมาจากพื้นรัดแม่นางหลิงและกงซุนหวูซื่อเอาไว้ พวกมันฉุดลากร่างพวกนางลงไปเบื้องล่าง
　　“ไม่ต้องห่วงมนุษย์ตัวน้อย ข้าแค่ไม่อยากจะให้มีอีกสองคนรู้เรื่องที่ข้ากำลังจะบอก…”
　　หยินมู่กล่าว.novel-lucky.
　　“พวกนางถูกพาไปที่ปลอดภัยและจะได้เจอกับเจ้าทีหลังแล้วข้าก็จะให้ของขวัญเล็กๆกับเจ้าด้วย”
　　ซือหยูลดน้ำหนักที่ดึงเส้นไหมในมือเล็กน้อยหลังจากได้ฟังหยินมู่ที่อยู่ตรงหน้าเยือกเย็นเกินกว่าจะประเมินได้ สัญชาตญาณบอกว่าเขาไม่น่าจะอ่อนแอไปกว่าองครักษ์แสงกระจ่างทั้งห้า
　　“เรื่องเกิดขึ้นตั้งแต่…หมื่นปีที่แล้วเทพไม้ถูกสหายเก่าวางอุบาย เขาหนีจากนภาจรัสและตกลงมาถึงจิวโจว เขาบาดเจ็บหนักและอ่อนแอลงไปทุกวัน ดังนั้นจึงต้องติดอยู่ที่นี่มิอาจขยับตัวได้…”
　　หยินมู่กล่าว
　　เมื่อได้ยินการพูดถึงเทพไม้อีกครั้งซือหยูจึงถาม
　　“เทพไม้คือใครงั้นหรือ?”
　　“เทพของพวกเรา…”
　　หยินมู่ตอบ
　　“ชาวไม้ทองแดงล้วนพึ่งเทพไม้ในการมีชีวิตรอดครั้งหนึ่ง เผ่าไม้เราแผ่ขายเติบโตในจุดสูงสุด ในเผ่าไม้หลายล้านชีวิต แต่ตั้งแต่ตกมาถึงจิวโจว เทพไม้ก็เสื่อมพลังลง”
　　หยินมู่ส่ายหน้า
　　“เสียผู้ปกป้องก็ย่อมเสียจิตวิญญาณเผ่าไม้มากมายเหี่ยวเฉาตายลงไป และเมื่อไม่มีการชำระล้างจากเทพไม้ วิญญาณร้ายก็ได้กัดกินจนกลายเป็นต้นไม้ปีศาจกินคน”
　　เขาพูดต่อ
　　“หลายพันปีที่ผ่านมายิ่งซ้ำร้ายเมื่อไร้การบำรุงจากเทพไม้ เผ่าไม้ก็ลดจำนวนลง มีแค่ไม่กี่เมล็ดที่เติบโตสำเร็จในทุกๆปี ถ้ายังเป็นแบบนี้ต่อไป พวกข้าทั้งหมดจะตายหายในอีกไม่กี่ร้อยปี”
　　ซือหยูกล่าว
　　“เช่นนั้น…พวกเจ้าก็ไม่อยากจะนั่งรอคอยความตายสินะ”
　　หยินมู่พยักหน้า
　　“ถูกแล้วพวกข้าพยายามจะคิดหาวิธีแก้ไขเรื่องราว บาดแผลเทพไม้เกิดจากพลังผนึกปีศาจ ผนึกถูกเขียนด้วยภาษาไม้โบราณ มันติดอยู่ภายในร่างเทพไม้และกัดกินดวงวิญญาณ เทพไม้จึงเหี่ยวเฉาลงไปทุกวันๆ”
　　ถ้าเป็นเช่นนี้สิ่งที่บอกว่าเป็นสหายเก่าของเทพไม้ก็ควรจะเป็นเผ่าไม้ด้วยกันเอง และเขายังเชี่ยวชาญภาษาไม้โบราณที่เผ่าไม้ทองแดงไม่คุ้นเคย
　　หยินมู่กล่าว
　　“ผนึกมิใช่ส่วนที่อันตรายที่สุดเทพไม้ใช้พลังชำระล้างกำจัดได้โดยง่าย ปัญหาก็คือเทพไม้มิอาจเข้าใจภาษาโบราณที่สูญหายไปนานได้ ถ้าเขารู้จักมันทุกตัว มันจะง่ายกว่ามาก”
　　เขาพูดต่อ
　　“ดังนั้นพวกข้าจึงหวังกับจิวโจวว่าวันหนึ่งคนรู้ภาษาไม้โบราณจะปรากฏตัวขึ้นมา พวกข้ารอมาห้าพันปีก่อนเหยามู่เต๋าเหรินจะปรากฏกาย แต่เขาก็รู้ภาษาไม้เพียงสองในสิบก่อนจะตาย แม้ว่าเผ่าไม้จะช่วยบ่มเพาะให้เขากลายเป็นเซียนและมีชีวิตยืนยาวอีกสี่พันปี เขาก็ตายไปในที่สุด อายุขัยมนุษย์ช่างสั้นนัก”
　　หยินมู่ถอนหายใจและเงยหน้ามองซือหยู
　　“พวกเราคิดว่าทุกสิ่งมันจบแล้วสุดท้ายเผ่าไม้ทองแดงจะถูกฝังอยู่ในที่แห่งนี้ แต่เจ้าก็มา!”
　　เขาพูดกับซือหยูด้วยความหวังในแววตา
　　“ถึงเจ้าจะไม่เข้ามาที่นี่ข้าก็คิดจะออกไปจากป่าเพื่อพาเจ้าเข้ามาอยู่แล้ว”
　　หลังจากได้ฟังเรื่องราวทั้งหมดซือหยูคิด…เทพไม้ดูเหมือนจะเป็นสิ่งที่น่ากลัวมาก! เขาสามารถทำมนุษย์ให้กลายเป็นเซียนได้! คิดย้อนกลับไป ราชาทั้งเก้าของจิวโจวก็ไปถึงระดับเซียนแล้ว…
　　“ข้าสัญญาไม่ได้ว่าจะแปลภาษาไม้ทั้งหมดให้แต่ข้าจะพยายามทำให้ดีที่สุด”
　　ซือหยูถาม
　　“แต่จะสัญญาข้ากลับได้หรือไม่?”
　　เพราะตอนนี้ชีวิตของพวกเขายังอยู่ในมือของชาวไม้ทองแดง
　　“เผ่าไม้ทองแดงมิใช่เผ่าที่นิยมการสังหารพวกข้าถูกบังคับให้ใช้เลือดเนื้อขยายพันธ์ุเพราะไร้เทพไม้ ถ้าเจ้าแปลผนึกของเทพไม้ได้ เราจะไม่ต้องสังหารสิ่งใดอีก!”
　　หยินมู่กล่าว
　　เขาจ้องมองซือหยูและพูดเสริม
　　“นอกเหนือจากนั้นเจ้าจะได้รางวัลจากเทพไม้ เจ้าลองคิดดูสิ เหยามู่เต๋าเหรินเป็นแค่อสูรเนรมิตรธรรมดาๆ แต่พอเทพไม้ช่วยเหลือ เขาก็กลายเป็นเซียน ถ้าเจ้าช่วยเหลือเทพไม้มากพอ สิ่งที่เจ้าจะได้รับคงเหนือกว่าจินตนาการ!”
　　ซือหยูย่อมปรารถนาประโยชน์เช่นนั้นแต่มันยังไม่จำเป็นนัก เพราะสิ่งที่เขาต้องการที่สุดก็คือการมีชีวิตรอดปลอดภัย
　　“ย่อมได้หวังว่าเจ้าจะรักษาสัญญา…”
　　ซือหยูกล่าว
　　หยินมู่ยิ้ม
　　“มากับข้าก่อนจะพบเทพไม้ ข้าจะพาเจ้าไปยังที่เสียชีวิตของเหยามู่เต๋าเหริน เขาทิ้งส่วนของภาษาไม้โบราณเอาไว้ นั่นจะช่วยเจ้าได้มาก”
　　ที่ตายของเหยามู่เต๋าเหริน!ซือหยูอยากจะได้เห็นอยู่แล้ว