The Divine Nine Dragon Cauldron - ตอนที่ 941 - บดขยี้องครักษ์คนสุดท้าย

DND.
　　เพื่อเอาชีวิตรอดหัวหน้าองครักษ์ไม่มีทางเลือก เพราะเขาคือผู้ที่บ่มเพาะพลังมากว่าพันปี นอกจากจะถูกเอาชนะด้วยกำลัง เขาไม่มีวันยอมจำนนต่อผู้อ่อนแอ
　　และเขาก็มีหลายวิธีที่จะเป็นอิสระแม้จะอยู่ภายใต้การควบคุมวิญญาณแต่เขาก็ต้องชักสีหน้าเพราะซือหยูไม่แม้แต่จะคิดก่อนที่จะคว้ากรงเล็บของกระดูกโลหิตซัดเข้าไป
　　“ไม่ต้องหรอก!”
　　ฉั่วะ!
　　หัวหน้าองครักษ์กรีดร้องอย่างทุกข์ทรมานร่างกายฉีกเป็นชิ้น ๆ ไม่เหลือแม้กระทั่งดวงวิญญาณ
　　มีอยู่สองเหตุผลที่ซือหยูสังหารเขา
　　หนึ่งคือผู้ที่มีชีวิตมานานหลายพันปีย่อมเชี่ยวชาญหลายวิชาซือหยูไม่แน่ใจว่าโอรสสวรรค์คุมวิญญาณมีจุดบกพร่องหรือไม่ ประการที่สอง นั่นคือเขาไม่เหมือนกับเมิ่งเถียนที่เต็มใจยอมจำนนเพราะพลังของซือหยู
　　หลังจากสังหารองครักษ์ทั้งห้าจนหมดสิ้นซือหยูมองไปยังม่านแสงอย่างไม่แยแส
　　“เจ้าถูกใจของขวัญจากข้าหรือไม่?”
　　ราชาเขตกลางมองท่าทางของซือหยูอย่างเยือกเย็นร่างเงาของเขาสลายหายไปทิ้งไว้เพียงคำพูด
　　“ข้าขอรับของขวัญชิ้นนี้ไว้หลังจากข้าออกจากการปิดประตูฝึกตน ข้าจะไปหาเจ้าด้วยตัวเอง”
　　วาบ!
　　ม่านแสงแตกดับดูเหมือนว่าราชาเขตกลางกำลังจะออกมาตามฆ่าซือหยูด้วยตัวเอง!
　　“เมื่อใดก็ได้…”
　　ซือหยูตอบอย่างใจเย็นเช่นทุกที
　　ใบไม้ทองคำสลายหายไปซือหยูเสียใจมากที่ใบไม้จากเทพไม้ถูกใช้ไปแล้ว
　　แต่ก็เพราะใบไม้ทองคำนี้เองที่ช่วยชีวิตซือหยูเอาไว้ได้มิเช่นนั้นเขาคงจะไม่มีโอกาสรอดชีวิตเมื่อต้องเผชิญหน้ากับร่างเงาของราชาเขตกลาง
　　เขามองเศษใบไม้สีทองที่ร่วงโรยพลางส่ายหน้าแต่ก่อนที่เขาจะเก็บของที่เหล่าองครักษ์ทั้งห้าทิ้งเอาไว้ เขาได้พบกับเศษใบที่พิเศษกว่าเศษอื่น
　　เศษใบอื่นมีสีเหลืองทองเว้นแต่เศษชิ้นนี้ที่สีหมองกว่ากันมากแต่มันคือเศษเดียวที่กักเก็บพลังอันชั่วร้ายเอาไว้ พลังนี้แตกต่างจากพลังอสูรเนรมิตร มันแข็งแกร่งและแปลกประหลาดกว่ามาก
　　ซือหยูสงสัยขณะที่เขากำลังจะเก็บเศษใบสีทอง เศษใบสีหมองที่สัมผัสกับมือก็ได้ทำให้เขารู้สึกแปลกราวกับว่าเขากำลังเผชิญหน้าอยู่กับคนที่แข็งแกร่งอย่างน่ากลัว!
　　ซือหยูฝืนกลืนน้ำลายและเก็บเศษใบทั้งหมดไปเขาคิดจะศึกษามันในภายหลัง จากนั้นจึงมองหาซากขององครักษ์แสงกระจ่าง
　　เขาเก็บแหวนมิติทุกวงสุดท้ายจึงหันไปมองกงซุนหวูซื่อ นางยังคงจ้องมองเขาด้วยความตกใจในใบหน้าเล็ก ๆ
　　“เจ้าเป็นคนฆ่าจักรพรรดิโลหิตใช่หรือไม่?”
　　ซือหยูขมวดคิ้วกงซุนหวูซื่อเห็นทุกอย่างไปแล้ว นางรู้ไพ่ตายของเขาเกือบจะทั้งหมด เขาลังเลว่าจะจัดการกับนนางอย่างไร สิ่งที่สมควรทำที่สุดก็คือการฆ่าปิดปากนาง แต่มันคือสิ่งที่ซือหยูไม่อยากทำมากที่สุด
　　“ใช่…”
　　ซือหยูตอบด้วยเสียงเรียบเฉยเขาจ้องมองกงซุนหวูซื่อและคิดหนัก
　　กงซุนหวูซื่อหน้าแดงเมื่อได้ฟังคำยืนยันนางดูเหนียมอายเป็นครั้งแรก
　　นางถาม
　　“แล้วที่เมืองเทียนหยาเจ้าก็เป็นคนที่ช่วยชีวิตข้าจากอรหันต์ผีแล้วรับท่านั้นไปใช่ไหม?”
　　นางไม่รู้ตัวเลยว่านางตกอยู่ในอันตรายในครั้งนั้น
　　ซือหยูคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้าตามด้วยความตื่นเต้นบนใบหน้ากงซุนหวูซื่อที่กำลังแดง
　　ซือหยูเซี่ยนที่นางรังเกียจคือคนเดียวกับบุรุษวิถีอสูรลึกลับที่นางไม่มีวันลืม!กงซุนหวูซื่อเชื่อคำพูดของซือหยูอย่างง่ายดายเพราะนางสัมผัสถึงความเหมือนกันของทั้งคู่ได้เมื่อไม่นานนี้ อีกทั้งนางยังได้เห็นกับตาว่าซือหยูเปลี่ยนรูปลักษณ์จากชายแก่เป็นชายหนุ่มรูปงามอย่างไร
　　นางถึงกับได้เห็นซือหยูสังหารองครักษ์แสงกระจ่างทั้งห้าอย่างตระการตานางเข้าใจเรื่องแทบจะทั้งหมดแล้ว นางเพียงแค่ต้องการให้ซือหยูยืนยันจากปากเท่านั้น
　　“ว้าว!พี่หยูเซี่ยนคือคนคนนั้น!”
　　กงซุนหวูซื่อดีใจจนกระโดดโลดเต้นนางค่อนข้างจะดีใจ
　　“เจ้าต้องดีใจขนาดนั้นเลยหรือ?”
　　ซือหยูถาม
　　กงซุนหวูซื่อเดินมาหาเขาด้วยรอยยิ้มและพยักหน้า
　　“ใช่สิ!ข้าดีใจ! ข้าอยากจะเจอเจ้ามาโดยตลอด ไม่เคยคิดเลยว่าเจ้าจะอยู่ข้าง ๆ มาตั้งแต่แรก!”
　　นางพูดต่อ
　　“ลองคิดดูสิจะมีเรื่องบังเอิญเช่นนี้อยู่บนโลกด้วยหรือ? ตอนที่ข้าตกอยู่ในอันตราย ชายวิถีอสูรคนนั้นผ่านมาช่วยชีวิตข้า! แล้วยังรับคำสาปแทนข้าอีก”
　　กงซุนหวูซื่อยิ้มใบหน้านางดูโล่งใจ
　　“ข้าควรจะรู้ตั้งแต่แรกว่าพี่หยูเซี่ยนคือคนคนนั้น!”
　　นางเข้าใกล้ซือหยูมากขึ้นขณะที่พูดกลิ่นหอมอ่อน ๆ ลอยมาถึงจมูก
　　นางกระพริบตา
　　“ขอข้าดูคำสาปจะได้หรือไม่?”
　　ซือหยูไม่ปฏิเสธเขาใช้พลังชีวิตปลดปล่อยใบหน้าภูติผีที่เหมือนสัตว์ประหลาดชั่วร้ายออกมาให้เห็น
　　กงซุนหวูซื่อกัดปากด้วยความรู้สึกผิดนี่เป็นเขาจริง ๆ
　　ความรู้สึกต่างๆ มากมายเกิดขึ้นในใจนาง นางผู้มักจะมีใบหน้าบริสุทธิ์ไร้เดียงสาราวกับเด็กสาวได้มีสีหน้าของหญิงสาวแรกรุ่นปรากฏ
　　“ข้าเจอวิธีแก้คำสาปแล้วข้าแค่รอจนถึงเวลาเท่านั้น เจ้าไม่ต้องห่วง…”
　　ซือหยูตอบ
　　กงซุนหวูซื่อยิ้มเมื่อได้ฟัง
　　นางคิด…จริงสิบุรุษวิถีอสูรที่บดขยี้ห้าองครักษ์แสงกระจ่างกับจักรพรรดิโลหิตจะโดนคำสาปกระจอก ๆ เล่นงานได้หรือ?
　　จากนั้นนางหายใจเข้าเบา ๆ พร้อมกับเงยหน้าและกระพริบตาที่กระจ่างใสราวกับมณีสีม่วง นางจับจ้องมองซือหยูราวกับพยายามจะจดจำชายหนุ่มผมสีเงินนี้ไว้ให้ขึ้นใจเพื่อที่จะได้ไม่มีวันลืม
　　จากนั้นนางหลับตาช้า ๆ
　　“มาสิข้าเตรียมพร้อมแล้ว”
　　ซือหยูก้มหน้ามองนาง
　　“เจ้ารู้ว่าข้าจะทำอะไรหรือ?”
　　“ใช่”
　　กงซุนหวูซื่อพยักหน้านางฝืนยิ้ม
　　นางพูด
　　“ศัตรูของพี่หยูเซี่ยนคือราชาเขตกลางพี่หยูเซี่ยนเองก็ปกปิดตัวตนจนถึงตอนนี้ พี่หยูเซี่ยนไม่อยากให้ใครอื่นรู้ใช่ไหม? แล้วพี่หยูเซี่ยนก็อยากจะเก็บเรื่องการสังหารห้าองครักษ์แสงกระจ่างเป็นความลับด้วย แต่ถ้าข้าเห็นมันทั้งหมด ข้าก็มีลมหายใจต่อไปไม่ได้อีกแล้ว…”
　　นางรู้ดีว่าใครที่เก็บความลับได้…ซึ่งนั่นก็คือคนตาย!สิ่งมีชีวิตหลากหลายมิอาจเชื่อใจ ต่อให้เชื่อใจได้ก็เสี่ยงมากที่จะถูกค้นดูจากดวงวิญญาณ
　　พอถึงตอนนั้นความทรงจำนี้จะถูกขุดขึ้นมา กงซุนหวูซื่อรู้ทุกอย่างดี นางเตรียมตัวตายแล้ว
　　“เจ้าไม่กลัวตายหรือ?”
　　ซือหยูถามเขาเบิกตากว้างมองนาง
　　กงซุนหวูซื่อส่ายหัวเล็กๆ ของนาง
　　“ข้าไม่กลัวใช้ชีวิตมาถึงวันนี้ก็ดีเกินไปสำหรับข้าแล้ว ด้วยร่างกายเช่นนี้ เป็นปาฏิหาริย์ที่ข้ายังอยู่ได้ ข้ายินดีแล้วที่ได้เจอคนที่ข้าต้องการก่อนตาย แล้วข้าก็ตายเพื่อเก็บซ่อนความลับของเจ้าด้วย”
　　นางยังอายุน้อยแต่ก็เตรียมตัวตายมาก่อนหน้ามันคือเครื่องบ่งบอกว่านางเป็นคนที่สุขุมเพียงใด
　　ซือหยูมองนางและเงียบอยู่นาน.novel-lucky.
　　“เจ้าอยากได้สิ่งใดก่อนตายหรือไม่?”
　　กงซุนหวูซื่อคิดและส่ายหน้า แต่จากนั้นนางก็นึกขึ้นได้
　　“จริงๆ แล้ว ข้าอยากจะรู้นามเจ้า”
　　สัญาชาตญาณบอกนางว่าซือหยูเซี่ยนเป็นแค่ชื่อปลอม
　　ซือหยูเงียบไปนานนานจนกงซุนหวูซื่อผิดหวัง นางคิดว่าเขาคงจะไม่บอก
　　จากนั้นเสียงอันอ่อนโยนได้ดังขึ้น
　　“คนจากจิวโจวเรียกข้าว่าซือหยูเซี่ยนคนจากกระโจมเทพสวรรค์เรียกข้าว่าหยินหยู มีแค่คนจากบ้านเกิดข้าเท่านั้นที่เรียกชื่อของข้า…ซือหยู”
　　“ซือหยู…ซือ หยู”
　　กงซุนหวูซื่อพูดเบาๆ สองครั้ง ใบหน้านางเป็นประกายอีกครั้ง
　　นางยิ้มอย่างอ่อนหวาน
　　“เจ้าชื่อนี้เองสินะข้าไม่ต้องการสิ่งใดอีกแล้ว เอ้า มาสิ…”
　　นางหลับตาลงอีกครั้งขนตาคู่นั้นราวกับพัดที่สั่นไหวบางเบา มันสื่อถึงความกลัวในใจ ความไม่กลัวเกรงที่แสดงออกมานั้นเพียงเพื่อแสร้งให้ซือหยูไม่รู้สึกผิด
　　“อืม”
　　ซือหยูพยักหน้าและยื่นมือไปดีดหน้าผากนางก่อนจะดึงมือกลับในทันที
　　“มันจบแล้วล่ะ”
　　กงซุนหวูซื่อลูบหน้าผากและลืมตาด้วยความสับสนนางถามด้วยความแปลกใจ
　　“เจ้าไม่อยากให้ข้าตายเหรอ?”
　　ซือหยูตอบอย่างใจเย็น
　　“ข้าไม่จำเป็นต้องฆ่าเจ้าอีกแล้ว”
　　อย่างไรเขาก็จะหนีออกจากตำหนักโลหิตต่อให้กงซุนหวูซื่อรู้ความลับของเขาหรือไม่ก็ย่อมไร้ความหมาย กงซุนหวูซื่อดวงตาแจ่มใจขึ้นเมื่อได้ฟัง
　　ซือหยูมองรอบๆ องครักษ์ทั้งห้าแตกดับไปแล้ว มิติโกลาหลเองก็หายไป ผู้คนจากตระกูลชางก่วนและตำหนักโลหิตกลับมาได้เรื่อย ๆ
　　“หวูซื่อลาก่อน ดูแลตัวเองด้วยล่ะ”
　　ซือหยูประสานมือบอกลานางเขาก้าวไปยังรอยแยกมิติและจากไปอย่างรวดเร็ว
　　กงซุนหวูซื่อมองซือหยูที่ห่างออกไปและยิ้มแย้มต่อมานางบีบสร้อยแยกจนแตกเป็นชิ้น ๆ ชายแก่คนหนึ่งข้ามมิติตรงมาหานาง
　　เขาดูกระวนกระวายและเมื่อเห็นว่ากงซุนหวูซื่อไร้รอยขีดขวดและปลอดภัยก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก เขาตำหนินาง
　　“คุณหนูทำไมถึงทำลายสร้อยหยกแล้วเรียกข้ามาหาตอนนี้เล่า? องครักษ์แสงกระจ่างทั้งห้าจากเขตกลางผนึกที่นี่เอาไว้ ข้าคิดว่าท่านติดอยู่ที่นี่!”
　　ผู้เฒ่าตรงหน้านางคืออสูรเนรมิตรที่ปกป้องนางอย่างลับๆ เขาก็คือผู้เฒ่าหลานคนเดียวกับที่ซ่อนตัวอยู่ในตำหนักนอกที่ซือหยูเคยได้ยิน
　　แต่เพื่อการเติบโตของกงซุนหวูซื่อเขามิอาจปกป้องนางได้อย่างใกล้ชิด เขาจะปรากฏตัวออกมาเมื่อกงซุนหวูซื่อตกอยู่ในอันตรายจริง ๆ เท่านั้น
　　มันแย่มากที่องครักษ์แสงกระจ่างปรากฏตัวเร็วเกินไปและมิติโกลาหลก็เกือบทำให้เขาคลาดกับกงซุนหวูซื่อ
　　กงซุนหวูซื่อยิ้ม
　　“ข้าไม่เป็นอะไรแล้วข้าก็โชคดีด้วยที่พวกไอ้แก่นั่นเข้ามาวุ่นวาย!”
　　ผู้เฒ่าหลานขมวดคิ้ว
　　“คุณหนูท่านเจอองครักษ์แสงกระจ่างจากเขตกลางหรือ? ถ้าอย่างนั้น พวกมันจะต้องจำคุณหนูได้และไม่กล้าทำอะไรสินะ?”
　　ถ้าหากองครักษ์แสงกระจ่างจำกงซุนหวูซื่อได้จริงพวกเขาก็คงจะหนีไปแล้ว เพราะกงซุนหวูซื่อไม่ใช่คนที่สังหารได้ง่าย ๆ และนางยังมีสมบัติที่สามารถอัญเชิญร่างเงาของจ้าวผาบั่นภูติได้อีก อสูรเนรมิตรทุกคนที่รู้จักนางย่อมไม่กล้าแตะต้องนางแม้แต่ปลายก้อย
　　กงซุนหวูซื่อส่ายหน้าและยิ้ม
　　“ไม่หรอกพวกมันจำข้าไม่ได้”
　　“โอ้?แปลกแล้ว! องครักษ์แสงกระจ่างจากเขตกลางไม่ใช่พวกมีเมตตา พวกมันชั่วช้ามาก ในจิวโจว พวกมันมีชื่อเสียงฉาวโฉ่โหดร้ายไม่ต่างจากจักรพรรดิโลหิต…ถ้าหากพวกมันจำท่านไม่ได้ แล้วมันจะปล่อยท่านมาได้ยังไง?”
　　ผู้เฒ่าหลานลูบเครา
　　กงซุนหวูซื่อดีใจมากที่นางได้รู้ความลับของซือหยูแต่เพียงผู้เดียว
　　“ใครจะไปรู้ล่ะ?บางทีพวกมันอาจจะทำเรื่องอื่นอยู่เลยไม่สนใจข้าก็ได้”
　　ผู้เฒ่าหลานครุ่นคิดไปครู่หนึ่งและแม้ว่าจะยังสงสัย เขาก็ทำได้แค่เชื่อตามที่นางบอก
　　“พวกองครักษ์แสงกระจ่างใช้ท่าลับของพวกมันไปนั่นคือค่ายกลดับสวรรค์”
　　“พวกมันน่าจะปิดพื้นที่เพื่อจับคนหรือสัตว์อสูรบางอย่างอยู่มันอาจจะยุ่งกับเรื่องอื่นจนไม่สนใจท่านก็ได้”
　　เขาพูดต่อ
　　“เอาล่ะตามข้าไปพบท่านจ้าวผา ท่านจ้าวผาต้องเป็นห่วงอยู่แน่”
　　“แล้วก็ท่านใช้เวลาที่ตำหนักโลหิตมาเกินพอแล้วถึงเวลาทำตามคำสัญญาของท่านแล้ว”